Listy O - Zmartwychwstańcy

21. List do O. Waleriana Przewłockiego CR (ACRR 1397)
Drogi mój i bardzo drogi Ojcze Walerianie.
58
Rzym, 21 maja 1873 [r].
Tylko co skończyłem list do matki, kiedy mi z poczty list od
Ciebie przynoszą. Gdybyś był przede mną obecny, to bym zaraz po
skończeniu czytania rzucił Ci się był na szyję i uściskał serdecznie.
Odwołałbym nawet wszystko, co Ci napisałem, że miłości nie masz,
tak rzeczywiście w tym liście jest ta dobra miłość obecna.
Teraz jednak, ponieważ nie jesteś Ty sam przede mną, czynię
coś podobnego w duchu, a co do miłości trzymam dystynkcję schowaną
w kieszeni (zapewne inter tempu set tempus, albo inter absolute,
et inter secundum quid) i nie chcę jej wcale pokazywać, żeby
nie zamącić wesela chwili obecnej. Dziękuję Ci serdecznie mój drogi
Ojcze Walerianie za całe Twoje usposobienie, z jakim ten list napisałeś
i choć się bronisz od napaści, to jednak w taki sposób, że mi na
końcu podajesz rękę, której nie można najczulej nie uścisnąć. Więc
niechże i tak będzie i niech zwycięży: kochajmy się!
Zwłaszcza że w gruncie mogę przystać i powinienem nawet
przystać na Twoje wnioski, szczególnie na główny. Ten wniosek jest
co do Twego stosunku z matką, o ile w nim rozróżniasz stronę tyczącą
się Zgromadzenia i stronę tyczącą się duszy własnej. Niezawodnie,
że ścisłe prawo ma Przełożony tylko do pierwszej, do drugiej zaś
tyle, ile Panda, według Twego własnego wyrażenia. Więc to przyjmuję
i w tym się zgadzam z Tobą.
Tę ostatnią rozmowę z O. Przełożonym staram się Ci opisać
dokładnie. Zrobiła ona na mnie wrażenie i dlatego położyłem nacisk,
a byłem szczególnie pod tym wrażeniem, że to była ostatnia myśl
jego i rzeczywisty zamiar. Ty odwołując się do jego listu masz rację
zewnętrzną przeciwko mnie, to co ja Ci podałem tyle tylko Cię obowiązuje,
o ile Ty sam wewnętrznie na to przystaniesz i to przyjmiesz.