Listy O - Zmartwychwstańcy

115. List do O. Leona Zbyszewskiego CR (ACRR 3552)
Mój najdroższy Ojcze Leonie.
256
Rzym, 19 wrześ.[nia] 1875 [r].
Mam postanowienie dawać sam rekolekcje po polsku. Życzyłbym,
aby byli na nich i Ojcowie, ale dowiedziałem się od O. Juliana,
że on już sam osobno rekolekcje odbył, więc do drugich nie jest
obowiązany. Zresztą nigdy bym nie przymuszał, gdyby nie odbywszy
nawet, wolał sam odprawiać osobno rekolekcje. To samo tedy i do
Ciebie stosuję. Jeżeli chcesz, możesz sam odprawić albo z O. Julianem.
Mimo to jednak otwieram się z moim życzeniem i powiadam,
żebym bardzo pragnął i bardzo byłoby mi miłym, gdybyś się zdecydował
na te rekolekcje wspólne, o których Ci mówię. Doskonale pojmuję
i czuję wszystko, co masz naprzeciwko temu, ale przypuszczam
i to także, że przy łasce Bożej mógłbyś to przezwyciężyć i uczynić
jakoby ofiarę przystając i dając za moim życzeniem. Dlaczego zaś
przedstawiam Ci to i do tego pociągam, możesz się sam domyśleć,
a w każdym razie łatwo mi Tobie to powiedzieć i szczerze powiem.
Tak jakoś się rozchodzimy, że już może zaczynamy nie wiedzieć, co
jeden, a co drugi myśli, przypuszczamy czego nie ma, a szatan z nieporozumienia
korzysta i w stonasób je powiększa. Otóż zdaje mi się,
że na gruncie prawdy i woli Bożej, najłatwiej nam się spotkać. Ty mój
najdroższy Ojcze może przeciwnie myślisz, że to jeszcze powiększy
nieporozumienie i rozdwojenie, co do mnie ja tego nie przypuszczam,
i owszem sądzę, że bliżej stoimy siebie, niż się zdaje, i że w każdym
razie miłość prawdy i miłość Pana naszego i Jego wspólnej służby,
wspólnie zrozumiana, poczuta, objęta - najlepiej nas zbliży. Co ludzkie
sprzed oczu zginie, co Boże zostanie i swój skutek sprawi.
W całej tej rzeczy odwołuję się do Twego sumienia i jemu rozstrzygnienie
zostawiam. Za nic bym nie chciał, abyś niechętny przybywał
i jakoby zmuszony, to byłoby z góry drzwiczki od serca i od duszy
zamykać i porozumienie, zbliżenie się, jakoby niepodobnym uczy-