Listy O - Zmartwychwstańcy

pojęciu rozłączył? I przypuścił, że skoro dla mnie, to już nie dla
„Reguły” i „Konstytucji”?
Następnie, i to rzecz główna, nie pojąłeś znaczenia tego pragnienia
mego i intencji: dla siebie, dla mnie. A tu nie chciałbym
oskarżyć Cię o brak miłości dla mnie w onej chwili, chociaż
dobra wola niezawodnie była z Twojej strony, który to brak nie
dał Ci zapewne na razie wszystkiego zrozumieć, więc nie oskarżam,
ale proszę Cię tylko w obecnej chwili o miłość i o jej dobrą
wolę, żebyś dziś zrozumiał czegoś nie zrozumiał wtedy. Mnie
bez wątpienia i wtedy chodziło i dzisiaj idzie o najlepsze i najzupełniejsze
porozumienie się z matką Marceliną. Ty je wtedy
uważałeś za niepodobne i za niepotrzebne. A ja Ci powiadam, że
ono i wtedy już i dziś tym bardziej jest potrzebne i konieczne,
a tym samym jest podobne i powinno przyjść do skutku.
Póki byłem w Zgromadzeniu prostym członkiem jak każdy inny,
póty mój stosunek z matką Marceliną był nadzwyczajny, a więc
potrzebny lub niepotrzebny o tyle tylko, o ile Pan Jezus go determinował,
że tak powiem, to jest o ile w danym razie, w danej chwili, okolicznościach
On go sprowadzał, zrządzał i ziszczał. I dlatego były
chwile jasne i chwile ciemne, i mogło nareszcie przyjść zupełne zaciemnienie
i zawieszenie stosunku. Ale od czasu, kiedy mnie Pan Jezus
postawił w sposób, o którym wiesz, na czele Zgromadzenia, natura
tej rzeczy się zmieniła, stosunek stał się zwyczajnym, prawidłowym,
że tak powiem, i innym dzisiaj podlega warunkom. On powinien
egzystować i powinien być jak najlepszym. Starać się o to jest moim
obowiązkiem, a w tym, co do tego należy mam prawo rachować i Pan
Jezus chce, abym rachował na Jego łaskę, i abym czynił co mogę
i com powinien idąc za wskazówkami, jakie On sam dać nie omieszka.
I rzeczywiście dać nie omieszkał. Myśl przyjazdu m.[atki] Marceliny
do Rzymu stanęła zupełnie, najzupełniej beze mnie w chwili,
kiedy mi ani na myśl nic podobnego nie przychodziło i była poparta
przez wszystkich głos w tym mających. A więc była wyraźna wskazówka
od Pana. Nic tedy dziwnego, że ten przyjazd do siebie odnio-
120