Listy O - Zmartwychwstańcy

stanowisku, na swoim własnym, osobistym. Oto, co mi piszesz 15 maja
1872 [r.].
„Pozwolisz mi koch.[any] O.[jcze], że Ci otwarcie powiem,
iż widzę zupełnie dla siebie stosownym i odpowiednim potrzebom
moim w tej pracy (stosunku z matką) spółki Twej więcej nie
szukać. Nie dziw się więc, koch.[any] O.[jcze], jeśli od dziś pod
tym względem nie odpowiem Twoim życzeniom (jak bym ja był
mógł mieć jeszcze jakie życzenia!) ... Ojcze drogi zdaje mi się, iż
co powiedziałem, powiedziałem dość jasno i kategorycznie.
W pewnych chwilach mam i ja moją jasność i stanowczość”.
Prawda, że stanowczo. Ale, czy potrzebnie? A potem, czy
miłośnie? Kiedy tymczasem, gdybyś był się oparł na tej prawdzie,
o której wyżej mówiłem, mógłbyś był jak najmiłośniej powiedzieć,
mój Ojcze dziękuję Ci za wszystko dobre, coś mi dotąd
w tym stosunku pragnął uczynić; od tej chwili sam Pan Jezus nie
chce, abyś mi dalej służył. To byłoby było powiedziane i w całej
prawdzie, i w całej miłości. I nic byś był nie zranił, ale owszem
jakby ranę zagoił. Bo wola Pana Jezusa nawet wtenczas, kiedy
nas karci jest balsamem i szczęściem.
Oto, co miałem do Ciebie. Kiedy mówię: miałem, to nie
znaczy, abym w sercu nosił ranę jaką i żal do Ciebie, tylko to mi
przeszkadzało stanąć z Tobą w całej prawdzie i w całej miłości,
a brak i cień nie był z mojej strony, tylko z Twojej. Powiesz mi,
czemu żem nie rozproszył? Czemu żem wszystkiego od razu Ci
nie powiedział? A ja Cię z mojej strony zapytam, czy myślisz, że
byłbyś to dobrze przyjął? A raczej nie wziął tego za jakąś natrętną
skargę? Za obrażoną miłość własną? I byłbyś do pierwszej
nie miłości drugiej nie dodał? Rozumie się bez żadnej złej intencji,
bo kto raz stoi na osobistym stanowisku ten nie rozumie ani
miłości, ani nie miłości. Może być dobrotliwym, łaskawym, szlachetnym,
ale miłosnym nie będzie. Przynajmniej ja tego się lękałem
i chociaż, jak rzekłem, kilka razy kusiłem się pisać do
Ciebie i właśnie to, co dzisiaj mówię Tobie powiedzieć, na końcu
36