Listy O - Zmartwychwstańcy

42. List do O. Aleksandra Jełowickiego CR (ACRR 1152)
Mój najdroższy Ojcze Aleksandrze.
101
Rzym, 7 listopada 1873 [r].
Proszę mieć litość nade mną i nie zanadto mnie winić, że tak
długo nie pisałem. Miałem dwoje ćwiczeń duchownych do dawania,
jedne w środku października, drugie pod koniec. Właśnie, kiedy do
tych drugich się zabierałem przyszedł Twój list z 18 paźdz.[iernika]
i na razie nie miałem zgoła wolnej chwili do odpisania. Skończyłem
dawać te drugie ćwiczenia 3 tego m.[iesiąca] i przez tę parę dni, które
upłynęły miałem ćmę całą zaległości do załatwienia.
Na O. Władysławie nie poznałeś się, to jest nie dosyć przekonał
Ci się, mój drogi Ojcze Aleksandrze, i nie dosyć oceniłeś jego dzisiejsze
postawienie się w porządku jego, że tak powiem, nawrócenie
zakonne. Nie dziwię się, bo jego przeszłe sprawy odejmowały nadzieję
i przez tak długi czas widząc jedno i to samo możesz i dzisiaj
wątpić. Tymczasem jest to prawdziwe przemienienie gruntu. Przekonani
o tym nie wahamy się go użyć do stanowczej misji i uradziliśmy
go z O. Brzezińskim posłać do Chicago. Chcieliśmy tylko, by się
w Rzymie zatrzymał do przyjazdu matki Marcelliny, co też z listu
widzę, że i Twoją było myślą, ale że matka Marcellina znowu przybycie
zwleka i nie wiem, czy na końcu tego miesiąca przybędzie,
więc zdaje się, że nie można będzie czekać.
10 listopada 1873 [r]. Nazajutrz po rozpoczęciu tego listu nadszedł
Twój z 3 t. m. pisany po przejeździe przez Paryż O. Głowalskiego.
Ale przez tę parę dni znowu mi czas cały został zabrany przez
obecne i bieżące sprawy. Bardzo mi wiele zajął czasu w tych dniach
O. Elena, który za godzinę odjeżdża na powrót do Ameryki. Przyszło
z nim do dość szczęśliwego porozumienia. Trudno byłoby opisać
wszystkie z nim przejścia. Jest to człowiek najszlachetniejszy i bardzo
kochający Zgromadzenie, ale z drugiej strony uparty, i który po długim
namyśle z żalem, z płaczem, z prawdziwą boleścią, ale chciał