Listy O - Zmartwychwstańcy

nie fałszywe światło. W takim stanie rzeczy niepodobieństwem jest,
aby ten, któremu Zgromadzenie poruczyło czuwanie nad swymi sprawami
ogólnymi, mógł dłużej zachowywać milczenie.
Napad rozpoczęły dzienniki włoskie, a mianowicie dziennik Il
Diritto. W tym to dzienniku jeden kapłan polski, ks. Karol Mikoszewski,
podpisujący się kanonik honorowy i członek ostatniego
rządu narodowego polskiego, w liście co najmniej nieprzyzwoitym
napisanym do Ojca Świętego żali się, że został wypędzony z Rzymu
przez policję papieską i grozi, że Polska stawszy się niepodległą,
policzy się ze Stolicą Apostolską. W tym tedy liście oskarża jednego
prałata Polaka z dworu rzymskiego, jako też członków naszego Zgromadzenia,
którzy po większej części są Polacy, że byli sprawcami
jego wypędzenia. Po tym pierwszym napadzie nastąpiły wnet drugie,
coraz więcej sobie pozwalające, w których ogłoszono nas za zdrajców
Ojczyzny, a nareszcie ośmielono się zapewniać, żeśmy podczas
ostatniego przejazdu przez Rzym W.[ielkiego] księcia Włodzimierza
osobiście mu się przedstawili i nasze usługi ofiarowali Rosji.
Wtedy to pan Katkow wdał się do sprawy z dziennikiem moskiewskim
(Moskiewskija Wiedomosti) i wniósł do niej innego rodzaju
zamieszanie. Chciałby się on nam okazać życzliwym, zwłaszcza
zasłyszawszy, żeśmy podnieśli Krucjatę, jak on mówi, przeciwko duchowieństwu
polskiemu, które brało udział w ostatnim powstaniu,
i że za naszym wpływem pono oddalono z Rzymu kilku księży czerwonych.
Ale dodaje: Timeo Danaos et dona ferentes. Jak gdybyśmy
kiedykolwiek byli Grekami! I kończy takim do nas wyzwaniem:
„Jeśli ci Zmartwychwstańcy są prawdziwymi sługami tylko Kościoła,
łatwo im będzie tego dowieść: niech się oświadczą za wprowadzeniem
języka rosyjskiego do obrządków religijnych w prowincjach
dawniej polskich”.
Napadnięci z obu stron i podwójnie wyzwani, ustępujemy
przed koniecznością i oświadczamy jednym i drugim, co następuje;
A naprzód byliśmy rzeczywiście przeciwko powstaniu w Polsce,
140