Listy O - Zmartwychwstańcy

zgoła nie jest. Była wprawdzie wzmianka o tym i to bardzo niepewna,
ale nigdy postanowienia. Dziś i wzmianki nie ma. W każdym
razie na niepewnej wzmiance nie można było rozumowania
opierać.
Przecież drogi Ojciec, tak znowu powiadasz, był przeciwny
wyjazdowi O. Leona z Rzymu. Tak znowu zgoła nie jest. Zgodziłem
się na ten wyjazd bez żadnej trudności, chociaż nie bez
namysłu, a raz zgodziwszy się byłem bardzo rad z tego postanowienia
i ciągle jestem.
Takie są sprostowania. A teraz Ci odpisuję. Ale, żebyś mógł
moją odpowiedź zrozumieć trzeba koniecznie, żebyś stanął bez
siebie, bez miłości własnej, bez natury. O ostatnim moim liście
piszesz, że choć ocukrzony słodyczą wstrząsnął całą Twoją naturą.
W tym bieda, że się wziąłeś z naturą do jego czytania, i że
jej po przeczytaniu nie wyrzuciłeś. W takim usposobieniu nigdy
nic nie zrozumiesz po Bożemu, mój drogi Ojcze Michale, i będzie
Ci tylko, tak jak przeszłą razą wszystko w głowie paliło
i spać nie dawało.
Co Ci przeszkadza stanąć bez siebie samego, to Twoja niesłychana
miłość własna. Niech Ci to z miłością i przypomnę,
i przedstawię, bo już jakbyś zapomniał o tym. Pamiętasz niedawno
jeszcze pisałeś mi o swoich marzeniach, były to marzenia najszaleńczej
miłości własnej, takie że można było lękać się o Twoją
głowę. Mój najdroższy O. Michale przypominam Ci to dla
Twojego dobra, a razem, dlatego że nie potrzeba było listów
O. Leona, jak przypuszczasz, by pokazać jakim tam jesteś; Twoich
własnych wystarczało.
Po takim przygotowaniu, jeśli tylko do serca i po Bożemu
je przyjąłeś, łatwiej mi będzie dalej Ci pisać. Twoja miłość własna
bije na Ciebie z tą pokusą, że wszędzie Cię za coś mają,
a w Zgromadzeniu za nic, tak jak w przeszłym liście coś podobnego
było, że wszędzie Ci serce pokazują, a w Zgromadzeniu
235