Listy O - Zmartwychwstańcy

46. Kopia listu do O. Adolfa Bakanowskiego CR (ACRR 2076)
Mój najdroższy Ojcze Adolfie.
108
Rzym, 18 listopada 1873 r.
Zaledwie do Ciebie list mój pierwszy z Rzymu do Jazłowca
wysłałem, kiedy odbieram od Ciebie list Twój pierwszy z Jazłowca
do mnie. Ile mnie zasmucił nie umiem Ci powiedzieć, i jeżeli Twoje
powitanie w Jazłowcu nie było wesołe dla Ciebie, dla mnie było nierównie
smutniejsze to wrażenie, jakie na mnie ten list Twój sprawił.
Uważam na szczęście, że list mój z Rzymu wyszedł przed przybyciem
Twojego. Tym sposobem nie wyda Ci się urojoną moja, że tak
powiem przepowiednia, ani też dodaną po czasie, kiedy Ci pisałem,
że tak mało potrzeba było, aby Ci się Lwów nie zamienił na Chicago!
Drogi mój Adolfie, gdybyś Ty z Twymi gorącymi dobrymi chęciami
z jakimi wyjechałeś z Rzymu, był wprost pojechał do Jazłowca,
nic by się podobnego nie stało. We Lwowie trzeba się było tyle zatrzymać,
ile wypadało dla widzenia się z arcybiskupem i z matką Marcelliną.
Quod amplius erat de malo erat i na złe też wyszło. Bo całe to
amplius było, jak pisałem, szukanie własnej przyjemności i pociechy,
i smakowanie w niej, a tu w życiu duchownym jest zakon nieuchronny,
postanowiony od Boga, że my co jedno pociechy własnej pozwolimy
sobie, to musimy następnie goryczą zapłacić. Tylko tym sposobem
możemy przyjść do porządku. Kto zaś goryczą popełnionego nieporządku
nie chce odpłacić i upiera się dalszych, i dalszych szukać własnych
pociech ten w dalsze i coraz większe upada nieporządki, i niezadługo
stanie nad brzegiem przepaści. Szczęśliwy, jeśli go wtedy miłosierdzie
Boże zatrzyma i odciągnie. Albo, żeś już zapomniał, co z Tobą
było zaszło w Chicago?
Jakie Ty prawdziwe dziecko, mój drogi ks. Adolfie! Zapominasz,
co się wczoraj, co przed chwilą stało; zapominasz najlepszych
postanowień, zapominasz, jak i do czego Pan Bóg Twoją duszę przemocną
łaską najmiłosierniej nakłaniał: wszystkiego zapominasz.