Listy O - Zmartwychwstańcy

nym, tak trudnym, tak pełnym odpowiedzialności stanowisku,
jakże nie mam pragnąć korzystać z tego narzędzia, które nam dał
Pan Bóg? Więc i Ty także mój drogi O. Walerianie, jakże nie
masz tego dla mnie pragnąć?
Wierzaj mi mój nadroższy O. Walerianie, że w tym nic innego
nie czynię, jedno mój obowiązek. Pan Bóg daje mi głęboko uczuć całą
odpowiedzialność, w jakiej mnie postawił; z drugiej strony daje mi
jaśniej widzieć niż kiedy całą pomoc, jaką mogę mieć w m.[atce] Marcellinie,
a następnie, jakiej powinienem w niej szukać, skoro ją mieć
mogę. Więc czyż nie jestem w obowiązku szukania i korzystania?
Ty mój drogi Ojcze w tym błądzisz, czyli raczej wahasz się
niepewny na obie strony, że nie przypuszczasz w czystym, Bożym
charakterze dzieła i narzędzia Bożego w m.[atce] Marcellinie.
Zdawałoby się niekiedy, że to czynisz, ale to tylko teoria
u Ciebie i jeśli teorycznie wierzysz, praktycznie nie wierzysz.
Z Twojej teorycznej wiary nie wyciągasz żadnych praktycznych
wniosków, a przynajmniej bardzo słabe na jakiś raz szczególny,
w jednym albo w drugim, ale w ogólności czynisz sam po swojemu,
nie troszcząc się o to, co tam masz lub mógłbyś mieć w każdym
danym razie od m.[atki] Marcelliny, tak jakby tam nic nie
było dla Ciebie, jakby Pan Bóg nic dla Ciebie tam nie dawał, albo
tylko na taki przypadek dawał, kiedy Tobie się podoba o tym
pomyśleć i zapytać się. Nie wierzysz, żebyś w każdym razie miał
tam coś do znalezienia i do wzięcia od Pana Boga, a wskutek tego
nie czujesz się w obowiązku szukania w każdym razie. Nie
chcesz stracić swego stanowiska, praw, godności; chcesz pozostać
niepodległym. Chociaż i w tym się jeszcze mylisz, bo tu nie
chodzi wcale o ślepą podległość, ani o stracenie naszego prawdziwego
Bożego stanowiska.
Ja inaczej wierzę i inne wyprowadzam wnioski, i dlatego
moim wnioskiem jest obowiązek korzystania z tego, co mi Pan
Bóg daje, i co od Niego mieć mogę przez m.[atkę] Marcellinę.
Teraz może lepiej osądzisz i dawne moje powiedzenie, i całe dal-
122