Leer en Lewe - AH Bogaards

In die gerig lê daar egter ook ryke genade. In Christus, die Middelaar, die laaste
Adam, rig God die verbond van genade met die mens op wat van die ouers oorgaan
op die kinders. Die menslike geslag sal bly voortbestaan en word in stand gehou. In
die vonnis is daar genade.
5. Uit die Paradys
Nadat God die vonnis uitgespreek het oor die slang, die man en die vrou, word Adam
en Eva deur God self uit die paradys verdryf. Dit is een van die mees aangrypende
gebeurtenisse in die wêreldgeskiedenis; dat God die mens verdryf en engele stuur
om die weg na die tuin en na die boom van die lewe te bewaak. En dit het gebeur
omdat die mens soos God wou wees. Nou het die mens geword soos een van Ons. . .
Die mens, geskape na die beeld en gelykenis van God, wil aan God gelyk word –
Christus was aan God gelyk en het geword soos een van ons.
Adam en Eva wil graag in die paradys bly en daarom verdryf die Here God hulle,
want hulle mag nou nie meer hul hand uitsteek na die boom van die lewe nie. Ook
sal hulle nie kan terugkeer nie, want gérubs bewaak die toegang tot die tuin. God wil
voorkóm dat die mens van kwaad tot erger gaan: aan die eet van die boom van die
lewe het God die lewe verbind. As die mens nou van die boom van die lewe geëet
het, sou hy onredbaar wees. God is regverdig en lankmoedig: in die verdrywing uit
die paradys is reeds die moontlikheid tot verlossing geleë. Die laaste Adam het die
weg bewandel wat na die boom van die lewe lei: Hy doen wat die eerste Adam moes
gedoen het. Die weg na die boom van die lewe is afgesny, maar Christus het die weg
weer oopgemaak – oor Golgotha heen. Dáár sê Hy aan die berouvolle moordenaar:
"Vandag sal jy met My in die paradys wees." Wie in die Seun glo, het die ewige lewe.
"Aan hom wat oorwin, sal Ek gee om te eet van die boom van die lewe wat binne in
die paradys van God is" (Openb. 2:7). So word verlies wins: God het toegesluit om
te kan oopmaak, en verdryf om byeen te vergader.
6. Die verskillende opvattings van die Paradysgeskiedenis
Die moderniste beskou die geskiedenis van die val in Genesis 3 as die blote produk
van die verbeelding. Net soos die heidense volkere hulle mites het oor die ontstaan
van die kwade, so sien hulle in Genesis 3 die fantasieproduk van 'n peinsende gees,
wat baie ernstig nagedink het oor die groot vraag hoe die sonde en die kwade in die
wêreld gekom het. Met die inspirasie van die Bybel word geen rekening gehou nie en
die Bybel word op één lyn gestel met die heilige boeke van die heidense volkere wat
God nie ken nie.
Die dialektiese teoloë spreek oor die mite van die sondeval (Brunner) of oor 'n sage
wat wil probeer raai hoe dit voor die begin van die geskiedenis was (Barth).
Die simboliese opvatting sien hier 'n allegorie of sinnebeeldige verhaal waarin 'n heel
ander werklikheid beskryf word. Die slang is geen werklike slang nie, maar 'n
simboliese voorstelling van die begeerlikheid wat die mens van God afgetrek het. Om
hierdie simboliese opvatting te verdedig, word 'n beroep gedoen op uitdrukkinge
soos: die land kom nader, of: die son kom op. Maar dit is die taal van die gewone
man wat die Bybel dikwels gebruik in plaas van die taal van die wetenskap en ons
kan dit maklik kontroleer. Maar die egte geskiedenis kan en mag nie op simboliese
wyse beskrywe word nie, omdat ons dan nooit met sekerheid sou kon sê hoe die
werklikheid inderdaad was nie.
Die konsessionistiese voorstelling word deur talle Roomse voorgestaan. Hulle wil aan
101