Leer en Lewe - AH Bogaards

van God sou afval.
3. Die mens het geval
God het aan die mens 'n woonplek gegee wat hy na die sondeval moes verlaat, te
wete die paradys of die tuin van Eden in die Ooste. In daardie tuin was daar allerlei
bome met 'n oorvloed van goeie vrugte sodat die mens te midde van oorvloed geleef
het. Dan word daar twee bome met name genoem: die boom van kennis van goed
en kwaad en die boom van die lewe. Verder was daar in die paradys ook 'n rivier met
vier sytakke: die Pison het die land van Hawila, waar goud van goeie gehalte te vind
was, omspoel; die Gihon het om die land Kus gestroom; die Hiddekel oos van Assur
en die Frath of die Eufraat.
Hierdie woonplek het God aan die mens gegee en hom oorlaai met baie weldade.
Daar het vir hom nie die minste rede bestaan om te sondig en vir die versoeking te
beswyk nie maar wel alle rede om God te dien in dankbaarheid vir sy onuitspreeklike
gawes. Aan die mens is die opdrag gegee om alle dinge aan hom te onderwerp en uit
die skepping te haal wat God daarin gelê het sodat hy God daardeur sou dien en
verheerlik. Toe God die mens geskape het, het Hy hom in die staat van regtheid
gestel. Ook Adam het die taak gekry om in die waarheid staande te bly. Die
werkverbond was nie die oorsaak wat die ewige lewe aan die mens sou gee nie,
maar die weg tot die ewige lewe. Daarby het Adam en Eva die hele menslike geslag
verteenwoordig: God het sy verbond nie met 'n paar los opsigselfstaande individue
gesluit nie, maar met Adam en Eva en in húlle met die hele mensheid. Sowel die
beloftes asook die bedreiginge het dus vir Adam en vir almal wat in Adam is, gegeld.
Daarom was die daad van ons eerste voorouers van so 'n vérreikende gevolg;
geweldige belange het op die spel gestaan. Dit bring ons ook by ons geskiedenis in
die paradys, waar ons natuur so bedorwe is dat ons almal in sonde ontvang en
gebore word.
God het die mens so geskape dat hy kon sondig of nie sondig nie. Die mens moes
Hom geheel en al vrywillig dien, omdat hy die beeld van God dra. En deel van die
beeld van die Vrymagtige God is ook dat hy vry was. Hierdie vryheid wat die mens
besit, is vir hom 'n besonder groot gawe en gee aan hom tewens 'n besondere groot
verantwoordelikheid. Daarom het Genesis 3 so 'n groot betekenis: dit gaan hier om
die vrye keuse wat die mens moes doen, die groot beslissing wat God in sy hande
gelê het.
Adam kon langs die weg van die boom van die lewe, deur die vervulling van die eis
in die verbond van die werke, die ewige lewe ontvang sodat hy nie meer sou kon val
nie. Indien Adam egter van die boom van kennis van goed en kwaad sou eet en so
die verbond van die werke verbreek, sou hy in die ewige verderf val waaruit hy
homself nie weer sou kon oprig nie.
God het as Skepper en Verbonds-God absolute gehoorsaamheid en 'n volkome
oorgawe van die hart geëis. Daarom word die mens voor 'n beslissing geplaas en het
die Here aan hom 'n proefgebod gegee naas sy Wet wat in die mens se hart
ingeskape was. Adam en Eva het van nature geweet dat hulle God moes liefhê met
hul hele hart, hul hele siel, hul hele gemoed en al hulle kragte en dat hulle hul
naaste moes liefhê soos hulleself. Maar naas hierdie ingeskape wet het die Here ook
aan hulle 'n afgekondigde wet, 'n spesiale verbod gegee. Daardeur wou die Here die
mens toets of hy vrywillig in ooreenstemming met die ingeskape wet sou lewe.
En die Here God het aan die mens bevel gegee en gesê: "Van al die bome van die
tuin mag jy vry eet, maar van die boom van die kennis van goed en kwaad, daarvan
98