Leer en Lewe - AH Bogaards

verbondskind, Isak. Tog mag hy nie lydelik wees nie, want die roofvoëls het gekom
om die geslagte diere te roof en sodoende die verbondshandeling te vernietig.
Daarom moes hy die roofvoëls wegjaag. So het die Here dan ook voorsê dat die volk
wat uit Abraham gebore sou word, in 'n vreemde land 400 jaar lank verdruk sou
word. Die verdrukking in Egipte word hier al aangekondig.
Uiteindelik gaan die Here dan tussen die stukke deur in die gedaante van 'n rokende
oond en van 'n vurige fakkel. Net die Here gaan tussen die stukke deur, Abraham
nie. Die verbond is eensydig in die oprigting daarvan, maar tweesydig in die
uitvoering.
By 'n verbond moet ons altyd op twee dinge let: die beloftes wat gegee word en die
bedreiging van straf oor hom wat die verbond breek. In die genadeverbond is daar
twee Partye: God en die mens; daar is ook twee dele: die belofte en die eis. Die Here
gee in Christus sy beloftes van saligheid en ewige lewe, maar Hy kom ook met die
eis van geloof en bekering. Maar die Here gee ook aan ons wat Hy van ons eis: Hy
gee genade om die verbond te onderhou. Ons moet van ons kant belowe om in die
weë van die Here te wandel. Ons mag weliswaar ook eis dat God sy beloftes aan ons
vervul. Die Here sê Self: Open julle mond, eis van My vrymoedig op My trouverbond;
al wat jul ontbreek, skenk Ek as jul smeek, mild en owervloedig.
Ons vind in verband met die genadeverbond heelwat geredekawel, omdat ons met
die praktyk verleë sit deurdat nie alle gedoopte mense, alle bondelinge salig word
nie. Daarom is pogings aangewend om onderskeid te maak tussen 'n uitwendige en
'n inwendige verbond. Die uitwendige verbond sou dan vir die naam Christene geld
en die inwendige verbond vir die ware gelowiges. Eersgenoemde het dan wel reg om
die doop en nagmaal te gebruik en belydenis af te lê, maar dit wil nog nie sê dat
hulle waarlik aan die inwendige verbond behoort nie.
Hierdie gedagtes bederf egter die gereformeerde leer van die genadeverbond. Dit
werk mee om die idee van 'n volkskerk ingang te laat vind. Sodoende word die
genadeverbond vervals. Ons wil geen aparte kerkie in die Kerk hê waaraan dan net
die ware gelowiges behoort nie. Ons weet dat daar 'n verbondseën en 'n
verbondsvloek is en dan word die fout gemaak om hulle naas mekaar te stel, hulle te
koördineer. Nee, die verbondsvloek is gesubordineer, ondergeskik aan die
verbondseën, net soos die verwerping ondergeskik is aan die verkiesing. Daar is
ranke in die Wynstok, Christus, wat vrugte dra en daar is ranke wat geen vrugte dra
nie en wat daarom afgesny en in die vuur gewerp sal word. Ons maak dus slegs
onderskeid tussen huigelaars en ware gelowiges. Eersgenoemde is wel in die kerk,
maar nie van die kerk nie; net soos galstene wat in, maar nie van die liggaam is nie.
Wie met 'n gedoopte voorhoof, dus as bondeling verlore gaan, sal baie swaarder
gestraf word as die inwoners van Sodom en Gomorra. Dit is heerlik, maar ook
vreeslik om aan die verbond te behoort.
Die groot gevaar is dat ons die saak so maklik eensydig beskou. Ons moet onthou
dat net soos 'n trein op twee spore beweeg, dit ook die geval is met die
genadeverbond: ons moet vashou aan sowel Gods genade as aan ons
verantwoordelikheid. Wanneer ons alleen aan eersgenoemde vashou en sodoende
die verbond met die uitverkiesing identies beskou, dwaal ons. Dan is die konklusie
dat die nie-uitverkorenes nie 'n "ware" doop ontvang het nie; dan verval 'n mens in
lydelikheid en passiwiteit. Die uitverkiesing behoort tot die verborge dinge en die
doop tot die geopenbaarde dinge.
As ons aan die ander kant slegs ons verantwoordelikheid beklemtoon, dwaal ons ook.
Want Christus het gesê: sonder My kan julle niks doen nie. Indien 'n mens bloot
gedoop is of belydenis afgelê het sonder die ware geloof in Hom, word hy ook nie
111