Leer en Lewe - AH Bogaards

vra of hulle in die kudde varke mag vaar. In die geval van Christus is dit egter
heeltemal anders. Die tweede Persoon van die Goddelike Drie-eenheid het 'n
menslike natuur aangeneem. Toe die Here Jesus in Betlehem gebore is, het daar nie
'n nuwe menslike persoon bygekom nie – Christus het slegs die menslike natuur
aangeneem in die enigheid van Sy Goddelike Persoon. Hy is nie één persoon uit die
menslike geslag nie, maar die laaste Adam wat kon sê: Voor Abraham was, was Ek.
As Persoon het Christus nie uit die mensheid voortgekom nie, maar Self van buite af
tot die mensheid gekom en daarin ingegaan. Die vereniging van die twee nature is
derhalwe 'n persoonsvereniging. Die twee nature is nie twee kante van Christus se
persoonlikheid nie.
Ons mag ook nie, soos Eutyches 4 , die twee nature van Christus met mekaar
vermeng soos water en wyn in een glas met mekaar gemeng word nie. Ons mag nie,
soos Nestorius 5 , die twee nature van Christus van mekaar skei soos olie en water in
een glas tog geskei bly nie. Teenoor hierdie dwalinge het die Konsilie van Chalcedon
in 451 uitgespreek dat die beide nature van Christus onvermengd en onveranderd,
maar ook ongedeeld en ongeskeie met mekaar verenig is.
Nou sien ons tewens dat daar in al Christus se dade 'n dubbele energie werksaam is.
Hy word genoem die Seun van God én die Seun van die mense. Aan Nikodémus sê
die Here Jesus: "Niemand het opgevaar in die hemel nie, behalwe Hy wat uit die
hemel neergedaal het, naamlik die Seun van die mens wat in die hemel is" (Joh.
3:13). En in 1 Joh. 1:7 staan: "die bloed van Jesus Christus, Sy Seun, reinig ons van
alle sonde." Dit is dus baie opmerklik dat Christus die Seun van die mense genoem
word wanneer Hy as Seun van God uit die hemel neerdaal. En wanneer Hy as Seun
van die mense ons deur Sy bloed reinig van al ons sonde, word Hy Seun van God
genoem. Die één Persoon word sowel met die Goddelike as met die menslike naam
genoem. Christus het immers al Sy verlossingsdade verrig in beide Sy nature; die
energie van beide nature is daarin werksaam. Hy het as Seun van die mens die dood
ingegaan en het deur Sy opstanding kragtig bewys dat Hy die Seun van God is. Hy
het as Seun van die mens die straf gedra en omdat Hy die Seun van God was, het
Hy die straf weggedra en gesê: Dit is volbring. Ons moet dus die twee nature
onderskei, maar mag hulle nooit van mekaar skei nie.
Nou verstaan ons ook dat die laaste Adam nie kon val en nie kon sondig nie. Hy is
sonde vir ons gemaak; Hy is die Lam van God wat die sonde van die wêreld
wegneem. Maar niemand kon Hom van sonde oortuig nie. Hy het, omdat Hy as die
Seun van God vóór Adam was, nie in Adam gesondig nie. Hy het geen erfsonde;
geen erfskuld of erfsmet nie. Tog was die versoeking in die woestyn geen
skynvertoning nie: Christus, die Seun van God, moes toon dat Hy nie kon val nie.
Wanneer 'n brug gebou is en 'n proefrit oor die brug gemaak word, staan die
ingenieurs en ontwerpers daarvan tog nie daarby met vrees in hulle harte vir die
moontlikheid dat die brug inmekaar sal stort nie. Nee, deur die proefrit moet bewys
word dit wat hulle reeds weet – dat die brug volkome betroubaar is. So het Christus
ook tydens die versoeking in die woestyn getoon dat Hy die Weg en die Waarheid en
die Lewe is.
Christus kon versoek word, want Sy menslike natuur met al die swakhede daarvan
4 Eutyches. Ook hy het gedwaal t.o.v. die twee-nature-leer. Hy het weer die eenheid van die
twee nature beklemtoon ten koste van die tweeheid sodat daar by hom eintlik geen sprake
van twee nature meer is nie.
5 Nestorius. ‗n Teoloog uit die 5e eeu n.C. wat ‗n dwaalleer i.v.m.die twee nature van
Christus gehuldig het. Hy het die twee nature van Christus tot so ‗n mate geskei dat die
eenheid van Sy Persoon verlore gaan.
121