Leer en Lewe - AH Bogaards

sterwe. Hy het alles ondergaan wat ons van ons geboorte tot ons dood toe
ondergaan. Hy is ons Ark van Behoud. Hy moes in die Jordaan ingaan en nou kan al
diegene wat die Vader aan Hom gegee het, daar deurgaan en ingaan in die hemelse
Kanaän. Ons dood is geen betaling vir ons sondes nie, maar alleen 'n afsterwing van
die sonde en 'n deurgang tot die ewige lewe.
Al gaan ek ook in 'n dal van doodskaduwee, ek sal geen onheil vrees nie, want U is
met my.
(d) Sy begrafnis
Ons Kategismus sê dat Christus begrawe is om daarmee te betuig dat Hy waarlik
gesterwe het. Hierdie antwoord kan ons nie bevredig nie; ons weet immers seker uit
die Skrif dat Hy aan die kruis gesterwe het, omdat Hyself gesê het: "Vader in U
hande gee Ek My gees oor." En dan staan daar ook "nadat Hy Sy hoof gebuig het,
het Hy sy gees oorgegee." Die soldate het dan ook duidelik gesien dat Hy dood was
en, om heeltemal oortuig te wees, het een van hulle 'n spies in die sy van die Here
Jesus gesteek – daar het toe bloed en water uit gevloei. Ons weet dus ook, afgesien
van die begrafnis, dat ons Here Jesus waarlik gesterwe het.
Die begrafnis sê egter vir ons dat Jesus ware mens is wat ook in die graf die straf oor
ons sonde moes dra. Hy is tot in die graf verneder. Die vyande het die Tempel van
Sy liggaam afgebreek en Hy is nou besig om dit weer op te bou. Net soos Jona wat
met volle bewustheid in die vis was vir drie dae, was Hy in die hart van die aarde.
Ons Belydenis leer in artikel 19: "Ons glo dat hierdie twee nature só saam verenig is
in een Persoon dat hulle selfs ook deur die dood nie geskeie was nie. So was dan wat
Hy sterwende in die hande van sy Vader oorgegee het, 'n ware menslike gees wat uit
sy liggaam uitgegaan het; maar intussen het die goddelike natuur altyd verenig
gebly met die menslike, selfs ook toe Hy in die graf gelê het.
Jesus het geweet dat Hy in die graf sou gaan. Hy het die bangheid, die straf, van die
graf gedra. En straks het Hy met bewustheid uit die ingewande van die aarde getree.
Want Hy het die gebod van Sy Vader ontvang om Sy lewe eers af te lê en dit daarna
weer op te neem. Hy is die koringkorrel wat in die aarde geval het om sodoende veel
vrug te dra. Vir Hom was die begrafnis vernedering, vonnis en straf. Sodoende het
Hy uit ons graf die vloek en die straf weggeneem; Hy het ons graf geheilig. Ons graf
is nou 'n akker waarin die liggaam gesaai word soos wanneer 'n landbouer die saad
in die aarde saai. Die liggaam van dié kind van die Here word gesaai in
verganklikheid, maar opgewek in heerlikheid. "Hy wat met trane saai, sal met
gejubel maai."
(e) Die nederdaling ter helle
Oor hierdie woorde is daar groot verskil van gevoele. Die Griekse Kerk leer dat
Christus na die doderyk gegaan het om die Ou-Testamentiese vromes te bevry;
daarna het Hy hulle saam met die berouvolle moordenaar aan die kruis na die
paradys gebring. Rome leer dat Christus terstond ná Sy dood na die onderwêreld
gegaan het om Homself daar as Oorwinnaar te toon. Hy het die duiwels verslaan en
as buit geneem. Die Ou-Testamentiese vromes is toe bevry en die saligheid deelagtig
gemaak. Die Lutherse Kerk leer dat Christus Hom na die hel begeef het om die mag
van die Satan te verbreek en aan die duiwels Sy oorwinning bekend te maak.
Ook onder Gereformeerdes was daar geen eenstemmigheid nie. Die Westminsterse
Konfessie 6 wys in hierdie verband op die staat van die dood waarin Christus drie dae
6 Westminster Confession. ‗n Belydenis van die Skotse Protestantse Kerk wat in 1648
aanvaar en van beslis gereformeerde karakter is.
128