Leer en Lewe - AH Bogaards

God in Sy Woord geopenbaar het. En dan is en bly dieselfde Woord die
voedingsbodem vir ons geloof, wat lewend is en baie vrugte voortbring.
Vir die dialektiese teoloë is die geloofsdaad alles en kom dit nie soseer aan op die
persoon wat glo nie. Hulle lê dus eensydig nadruk op die geloofsaksie. Ons lê egter
nadruk op albei; op die geloofsaksie sowel as op die persoon wat glo: 'n Gelowige
glo. Wel leer Gods Woord dat dit moontlik is dat 'n gelowige op 'n bepaalde moment
nie kan glo nie. Thomas was 'n gelowige ook toe hy nie geglo het dat Jesus uit die
dode opgestaan het nie. Sagaria was 'n gelowige en tog kon hy nie glo wat die engel
Gabriël vir hom gesê het nie. Sulke gelowiges kom egter weer tot
geloofswerksaamheid.
Gelukkig is die geloof nie afhanklik van sekere voorwaardes waaraan ons eers moet
voldoen voordat ons kan glo nie. Die vrymoedigheid van die geloof is nie in ons geleë
nie, maar in die beloftes van God wat in Christus ja en amen is – dus in die feit dat
God dit beloof het. Sou Hy iets belowe en dit dan nie doen nie? Ons moet juis die
beloftes van die Here gelowig aanvaar. Om te glo, is nie 'n waagstuk nie, maar die
aanvaarding van God se beloftes. Twyfel, daarenteen, is soos 'n parasietplant wat die
lewensap uit ons geloofslewe wegsuig en daarom met wortel en tak uitgeroei moet
word. Nooit mag ons die twyfel goedpraat nie, want twyfel is sonde. Selfs die vraag
of ek wel mag glo, is 'n ongeloofsvraag. Om te glo, is om God gelyk te gee.
3. Geloof is kennis en vertroue
Die ware geloof openbaar sig in kennis en vertroue. Wie glo, hou God se Woord en
sy beloftes vir waaragtig en betroubaar en vertrou dat Christus ook sy Borg en
Saligmaker is. Hierdie beide geloofswerksaamhede van kennis en vertroue kan wel
onderskei, maar mag nooit geskei word nie.
Sommige mense meen dat die vertroue 'n moeilike saak is, maar dat die
geloofskennis nie van soveel betekenis is nie – hulle stap maklik daaroor heen. Dit
mag egter nie gebeur nie. Trouens, dit is glad nie so 'n geringe saak om te sê dat
ons alles vir waaragtig hou wat God aan ons in Sy Woord geopenbaar het nie. Feit is
dan ook dat talle mense nie 'n vaste vertroue het nie omdat hulle die ware
geloofskennis mis. Dan word daar tussen kennis en vertroue so 'n soort
tussentoestand ingeskuiwe en sweef die mens tussen twyfel en sekerheid, en het hy
'n sogenaamde toevlugnemende geloof wat gepaard moet gaan met 'n angsvallige
selfondersoek. Om dit dan goed te praat, word gesê dat die kennis tot die wese van
die geloof behoort en die vaste vertroue tot die welwese daarvan. Dan kan die goeie
saad ook nie ontkiem en groei nie, omdat die grond telkens losgewoel word om vas
te stel of dit wel ontkiem het.
Die ware geloof is sowel 'n seker kennis as 'n vaste vertroue. Daar staan nie
geskrywe: die geloof is eers 'n seker kennis en daarna 'n vaste vertroue nie, maar:
dit is nie alleen 'n seker kennis nie, maar ook 'n vaste vertroue.
(a) Geloofskennis
Hierdie geloofskennis staan nie teenoor bewysvoering nie, maar teenoor die leuen,
omdat ons alles vir waaragtig hou wat God aan ons in Sy Woord geopenbaar het.
Daarom word hierdie kennis of wete ook gewerk deur die Heilige Gees. Om God op
grond van Sy Woord te glo, is baie sekerder en vaster as wetenskaplike kennis. Ons
gaan dus uit van ons geloofsvóóroordeel op grond van God se Woord.
God is waaragtig en die mens is van nature leuenagtig. Deur dit te aanvaar, neem
ons stelling in teenoor alle Bybelkritiek en teenoor die ongeloofsteorieë van die
161