Leer en Lewe - AH Bogaards

waar die koning en die profeet nie kon ingaan nie.
By dié priester hoort dus die heiligdom. Daarom het God self opdrag gegee dat die
heiligdom opgerig moes word en aan Moses op die berg die plan en bestek van die
tabernakel gegee (Eks. 25:40). Die oorspronklike daarvan is in die hemel – daar is
dié heiligdom, dié Koning, dié paleis. Salomo het die tempel gebou op bevel van die
Here. Die priesters moes offer voor die aangesig van die Here. Die hele lewe het by
Israel in die teken van die offer gestaan – daar was skuldoffers, soenoffers,
dankoffers en spysoffers. Die volk moes na die priesters gaan en die priesters het in
naam van die volk tot God gegaan. Hulle moes ook vir die volk bid en die volk seën
in die Naam van die Here.
God het die eersgeborenes aanvanklik vir Sy diens bestem, maar later is die stam
van Levi in hulle plek aangewys vir die diens in die tabernakel en tempel. Die aantal
eersgeborenes was volgens Num. 4:43, 22273 en die aantal Leviete 22000. Hierdie
getalle dek mekaar byna en daarin kan ons die wonderlike voorsienigheid van die
Here sien: Hy het in die plek van die eersgeborenes wat losgekoop moes word,
bykans dieselfde getal Leviete gegee.
Christus is ook in die priesterdiens skaduweeagtig aanwesig. En waar die skaduwee
is, daar is ook die persoon aanwesig wie se skaduwee ons sien. Wanneer die
priesters geoffer het, het hul offers geen betekenis gehad sonder die werk van
Christus nie. Soos die Psalmis dit stel: "Brandoffer en sondoffer het U nie geëis nie.
Toe het ek gesê: Kyk, ek kom; in die boekrol is dit my voorgeskrywe. Ek het lus, om
my God, om U welbehae te doen" (Ps. 40:6-8). Christus het deur Sy instrumente
(die priesters) die offerandes gebring as skaduwees van dié Offer op Gólgota. Hy bid
vir Sy volk en seën hulle.
Wie die Ou Testament sonder Christus lees, verstaan nie die magtige betekenis van
die Ou-Testamentiese bedeling nie. Die gelowiges van die ou tyd het ook alleen deur
die voldoening van Christus salig geword. Die ganse Ou Testament wys vooruit na
die vervulling in Christus. En in hierdie diens het Christus Self aktief opgetree.
In art. 25 van die Nederlandse Geloofsbelydenis word gehandel oor die betekenis van
die Ou-Testamentiese seremonies: "Ons glo dat die seremonies en sinnebeelde van
die Wet opgehou het met die koms van Christus en dat aan alle skaduwees 'n einde
gekom het, sodat die gebruik daarvan onder die Christene afgeskaf moet word;
nogtans bly die waarheid en wese daarvan vir ons in Christus Jesus in Wie hulle hul
vervulling het. Intussen gebruik ons nog die getuienisse – wat aan die Wet en die
Profete ontleen is – om ons in die Evangelie te bevestig, en ook om ons lewe te reël,
in alle eerbaarheid, tot eer van God volgens sy wil."
Die waarheid en wese van die Ou Testament is dus blywend en dit sou nie die geval
gewees het as Christus nie toe ook werksaam en teenwoordig was nie. Dan sou die
Ou Testament van geen waarde meer gewees het nie. Nou sien ons egter die groot
betekenis van die bedeling van die skaduwees in die lig van die Nuwe-Testamentiese
vervulling. Nou sien ons ook dat daar 'n wesensverskil is tussen die offerdiens van
Israel en dié van die heidense godsdienste. Laasgenoemde is niks anders as 'n
karikatuur van die ware offerdiens nie. Nou sien ons trouens ook die groot armoede
van die Jodedom wat nog steeds krampagtig vashou aan die skaduwees en nie wil
weet van die vervulling deur Christus nie. Wanneer hulle Moses lees, is daar 'n sluier
oor hulle aangesig. Ook is daar 'n sluier oor hulle hart omdat hulle verhard geword
het vanweë hul verwerping van die Christus.
In die lig van dit alles, besef ons ook hoe leeg die Chiliasme (leer van die
duisendjarige vrederyk) is wat die herstel van die tempeldiens verwag. Daarin word
136