Leer en Lewe - AH Bogaards

die besnydenis en die pasga. Beide het met bloedvergieting gepaard gegaan omdat
hulle 'n skaduwee was van die offer wat Christus sou bring. Daarom is beide tydens
die Nuwe Bedéling in Christus vervul. Art. 34 van die Ned. Geloofsbelydenis sê: "Ons
glo en bely dat Jesus Christus deur sy vergote bloed 'n einde gemaak het aan al die
ander bloedvergieting wat 'n mens sou kan of wil doen tot versoening en voldoening
van die sondes."
Besnydenis en pasga het dus hul taak vervul. Die doop het in die plek van die
besnydenis gekom (Kol. 2:11, 12). Die Nagmaal het in die plek van die paasfees
gekom. Christus het in die nag waarin Hy verraai is, die laaste paasfees gevier en
tewens die heilige nagmaal ingestel. Ons Belydenis sê in art. 33: "Verder is ons
tevrede met die getal van die sakramente wat Christus, ons Meester, vir ons
verorden het, wat nie meer as twee is nie, naamlik die sakrament van die Doop en
van die Heilige Nagmaal van Jesus Christus."
Hiermee neem die Belydenis standpunt in teen die Roomse Kerk wat nie die gesag
van die Heilige Skrif laat geld nie, maar die uitsprake van die Kerk. Volgens hierdie
Kerk moet die mense op elke tree van hul lewenspad van die wieg tot by die graf
sakramenteel geseën word. Hulle meen dat die lig van die kerklike tradisie oor die
Skrif skyn. Hulle het die volgende sewe sakramente:
1. Die Heilige Doop. Dit moet onmiddellik na die geboorte plaasvind. Wanneer die
moontlikheid bestaan dat 'n kind sal sterwe voordat 'n priester hom kan doop, moet
die geneesheer of verpleegster of enig iemand anders die nood-doop bedien. Die
doop neem die skuld en die smet van die sonde weg en stort die beginsel van die
heiligheid in die siel uit. Hierdie doopsgenade kan die dopeling later weer verloor.
2. Die vormsel bestaan in handoplegging en salwing deur die priester. Dit is nodig
vir wasdom in die geloof sodat die gedooptes die krag ontvang om die genade wat
hulle by die doop ontvang het, te bewaar en in die geloof standvastig te bely.
3. Die Eucharistie, of nagmaal, dien om die geloof te voed. Rome leer dat die brood
en wyn verander in die liggaam en bloed van die Here. Die priester gebruik die wyn
en die lidmate ontvang alleen die ouwel wat die brood voorstel.
4. Die bieg dien tot genesing. Die boeteling moet berou hê, sy skuld bely en bereid
wees om met tydelike strawwe te boet. Na die bieg vergewe die priester hom in die
Naam van God sy sondes.
5. Die laaste oliesel vind by die sterwe plaas as voorbereiding vir die ewige glorie.
Wanneer 'n sieke in lewensgevaar verkeer en op sterwe is, kom die priester om vir
hom die sakrament van die sterwendes toe te dien. Die sieke word gesalf en sy
sondes word hom vergewe. Rome doen hier 'n beroep op Jakobus 5:14. Maar
Jakobus het hier die gebed tot genesing van die siekes in die oog terwyl Rome
hierdie sakrament toedien tot voorbereiding vir die dood.
6. Die huwelik word ook as 'n sakrament beskou omdat bruid en bruidegom
daardeur besondere genade ontvang om in die liefde te volhard en hul kinders op te
voed in die ware godsdiens.
7. Die priesterwyding. Hierdeur kry die priester die mag om sondes te vergewe en
alles te doen wat hy vir sy roeping nodig het.
As ons na hierdie groot getal sakramente kyk, skyn dit asof Rome baie van die
sakramente dink, maar feit is dat Rome die sakramente onderskat. Hier is geen
rykdom nie, maar juis armoede. Dit is nie die aantal sakramente wat beslis nie, maar
die instelling van Christus. Ons is tevrede met die getal sakramente wat Christus,
ons Meester, vir ons verorden het, wat nie meer as twee is nie.
187