Leer en Lewe - AH Bogaards

anke. Die verwerping gaan oor die individue, losgeruk uit die verband dus oor die
los takke. Sodoende word die mensheid (die boom) in Christus, die laaste Adam,
behou en gaan die slegte takke (individue) verlore. In die hemel is die nuwe
mensheid as 'n organiese geheel – almal sal God en mekaar liefhê. In die hel vier die
individualisme hoogty – almal sal mekaar haat.
Teen die verwerping word baie besware ingedien asof dit onregverdig sou wees van
God dat vele verlore gaan. Maar dit is tog baie dwaas. Ons moet nie daaroor verbaas
wees dat sondaars deur hulle eie skuld verlore gaan nie, maar dat God sy genade
bewys en sondaars wat doemwaardig is, red van die ewige verderf. Die Dordtse
Leerreëls begin so juis as ons daar bely: Aangesien alle mense in Adam gesondig het
en aan die vloek en die ewige dood skuldig geword het, sou God niemand onreg
aangedoen het nie as dit sy wil was om die ganse menslike geslag in die sonde en
vervloeking te laat bly en vanweë die sonde te veroordeel volgens die uitsprake van
die apostel: Die hele wêreld is voor God doemwaardig. Hulle het almal gesondig en
dit ontbreek hulle aan die heerlikheid van God. En die besoldiging van die sonde is
die dood. Dat mense verlore gaan, is volkome regverdig en het hulle verdien. God
betoon Homself regverdig, deurdat Hy die ander in hul val en verderf laat bly waarin
hulle hulself gewerp het (Ned. Geloofsbelydenis, Art.16).
Dit is nie onregverdig dat baie verlore gaan nie, maar dit is 'n bewys van die
ondeurgrondelike genade van God in Christus dat baie gered word. Daarom is dit van
groot belang om te weet wat die Kerk van die Here oor die verwerping gesê het. Die
Dordtse Leerreëls laat geen onseker geluid hoor nie; ons lees in Art. 1:15: Hierdie
ewige en onverdiende genade van ons uitverkiesing word deur die Heilige Skrif ons
daardeur allermees aangewys en aangeprys dat dit bowendien getuig dat nie alle
mense uitverkies is nie, maar sommige nie uitverkies is nie of in die ewige
uitverkiesing van God verbygegaan is, naamlik diegene oor wie God besluit het om
hulle na sy geheel vrye, regverdige, onberispelike en onveranderlike welbehae in die
algemene ellende te laat bly waarin hulle hulself deur hul eie skuld gestort het, en
hulle met die saligmakende geloof en die genade van die bekering nie te begiftig nie.
Terwyl Hy hulle in hul eie weë en onder sy regverdige oordeel laat bly, het Hy besluit
om hulle eindelik nie alleen oor die ongeloof nie, maar ook oor al die ander sondes,
te veroordeel, en ewiglik te straf om sy geregtigheid te openbaar. En dit is die besluit
van die verwerping wat God geensins maak tot bewerker van die sonde nie – dit sou
'n godslasterlike gedagte wees – maar Hom stel tot 'n verskriklike, onberispelike en
regverdige regter en wreker daarvan.
En in Art. 1:16 lees ons: Diegene wat die lewende geloof in Christus of die vaste
vertroue van die hart, die vrede van die gewete, die betragting van kinderlike
gehoorsaamheid en die roem in God deur Christus in hulle nog nie kragtiglik gevoel
nie, en nogtans die middele gebruik waardeur God beloof het om dit alles in ons te
werk, hulle moet nie mismoedig word wanneer hulle van die verwerping hoor of hulle
onder die verworpenes reken nie; maar hulle moet vlytig voortgaan om die middele
te gebruik, vurig verlang na die tyd van oorvloediger genade en dit met eerbied en
ootmoed verwag. Nog minder behoort diegene vir hierdie leer van die verwerping te
skrik wat ernstig begeer om hulle tot God te bekeer, Hom alleen te behaag en van
die liggaam van die dood verlos te word, alhoewel hulle op die weg van die
godsaligheid en van die geloof nog nie so ver kan kom as wat hulle graag sou wens
nie; aangesien die barmhartige God beloof het dat Hy die dowwe lamppit nie sal
uitblus en die geknakte riet nie sal verbreek nie. Maar hierdie leer is met reg
skrikwekkend vir hulle wat God en Christus die Saligmaker nie ag nie en hulself aan
die sorgvuldighede van die wêreld en die welluste van die vlees geheel en al
oorgegee het – solank as hulle nie met erns hulle tot God bekeer nie.
69