Leer en Lewe - AH Bogaards

VIII DIE SKEPPING VAN DIE MENS
A. GOD HET DIE MENS GESKAPE
In die Heilige Skrif is daar twee skeppingsverhale: die eerste vind ons in Genesis 1 –
2:4 waar die Naam Elohim (God) gebruik word. Hier word die mens geteken as die
kroon van die hele skepping. Die tweede staan in Genesis 2:4 – 9 (Gen. 2:4-9). Hier
word die Naam Jahwe Elohim (Here God) gebruik: die Skepper (Elohim) tree nou ook
op as Jahwe (Here), die God van die verbond. Die mens word hier geteken as die
begin van die geskiedenis. Beide skeppingsverhale vorm 'n harmonieuse eenheid.
Om te skep, is om te spreek en dit is daar, om te gebied en dit staan daar. Toe God
die mens geskape het, het Hy ook gespreek: en God het gesê: Laat Ons mense
maak na ons beeld, na ons gelykenis. En God het die mens geskape na Sy beeld, na
die beeld van God het Hy hom geskape, man en vrou het Hy hulle geskape (Gen.
1:26-27).
En die Here God het die mens geformeer uit die stof van die aarde en in sy neus die
asem van die lewe geblaas. So het dan die mens 'n lewende siel geword (Gen. 2:7).
Omdat die mens aldus uit die stof van die aarde geformeer is, word hy ook wel
genoem 'n "wêreld in klein". Al die bestanddele wat in die aarde is, is ook in die
mens. Sodoende staan hy as kroon van die skepping met die hele wêreld in die
allernouste verband: daarom kan hy gevoed word en ook die hele skepping beheers.
Hy staan nooit teenoor die aarde as 'n vreemde nie: alles wat hy nodig het, ontvang
hy uit hierdie skepping van God. Sy voedsel en al die vitamines wat hy nodig het
asook sy geneesmiddele assimileer en ontvang hy uit die aarde en neem dit in hom
op. Ja, daarom is die beoefening van die wetenskap ook vir die mens moontlik: daar
is 'n organiese verband tussen subjek en objek want elke voorwerp van
wetenskaplike ondersoek staan in 'n organiese verband met ons liggaam en ook met
ons siel. Die wetenskap het die geweldige taak om die kosmos, waarmee die mens in
'n organiese verband staan, in al sy momente in ons af te spieël en in sy
verhoudinge logies deur te dink.
Verder lees ons in Gen. 2:7:So het dan die mens 'n lewende siel geword; en in
1 Kor. 15:45 sê Paulus: "So is daar geskrywe: Die eerste mens, Adam, het 'n
lewende siel geword; die laaste Adam 'n lewendmakende Gees." Adam was 'n
lewende siel (psige): hy was nog veranderlik en kon staande bly of val. Hy moes
langs die weg van gehoorsaamheid ontwikkel van die sielkundige (die psigiese) tot
die geestelike (pneumatiese). Immers, Christus, die laaste Adam, is 'n
lewendmakende Gees (Pneuma). Hy het gedoen wat Adam moes doen.
God het eers vir Adam geskape en daarna Eva uit Adam – Hy het uit een bloed die
ganse menslike geslag gemaak. Die Here God self het gesê: dit is nie goed dat die
mens alleen is nie; Ek sal vir hom 'n hulp maak wat by hom pas. Voordat God Eva
geskape het, moes Adam aan die diere name gee. Die Here wou aan Adam in die
diere toon wat aan hom ontbreek. Wanneer Adam aan die diere name gee, sien hy
by hulle wat by hom ontbreek, want die Here het die diere paarsgewyse geskape.
Maar vir die mens het hy geen hulp gevind wat by hom pas nie (Gen. 2:20). Dan gee
God die aanvulling: Hy laat 'n diepe slaap op Adam val. Dit was geen gewone slaap
waarin Adam geval het nie: die slaap val op hom, 'n narkotiese slaap. Die mediese
wetenskap kon in Genesis 2 reeds 'n aanwysing sien hoe die operatiewe ingryping
die beste kan geskied.
Dan neem God 'n rib van Adam en bou daaruit die vrou: die vrou is dus uit die man.
Dan sing Adam sy bruilofslied: "Dit is nou eindelik been van my gebeente en vlees
van my vlees. Sy sal mannin genoem word, want sy is uit die man geneem." Dit is
85