Leer en Lewe - AH Bogaards

XIII DIE HEILSORDE
Die Heilsorde is die weg waarlangs God, die Vader, die weldade wat die Seun vir ons
verwerf het, deur die Heilige Gees in die verbond van genade aan ons skenk.
Daarom kan ons praat van die orde of weg van saligheid. Christus Self is die Weg,
die Waarheid en die Lewe. Paulus dien God volgens die Weg wat hulle sekte noem
terwyl hy alles glo wat in die wet en in die profete geskrywe is (Hand. 24:14).
Sommige het die regte pad verlaat en verdwaal, en die weg gevolg van Bileam (2
Pet. 2:15).
Ons moet wandel op die weg, die weg wat van die Here is.
In hierdie verband maak ons onderskeid tussen die verwerwing en die toepassing
van die saligheid.
Wanneer ons in gedagte hou wat reeds gesê is oor God se vrymagtige verkiesing,
waardeur Hy vir Hom 'n gemeente tot die ewige lewe verkies het; oor die vrederaad
tussen Vader, Seun en Heilige Gees en oor die heerlike verlossingswerk wat ons Here
Jesus Christus deur sy passiewe en aktiewe gehoorsaamheid tot stand gebring het,
dan sê ons: Dit lê alles klaar vir die uitverkorenes. Is die werk van die Drie-enige
God dan nie afgehandel nie? Ons moet egter onthou dat die heil wat Christus in
opdrag van die Vader verwerf het, ook aan die uitverkorenes gegee word. En hierdie
toepassing of skenking is ook God se werk. Die Drie-enige God het die heil vir die
uitverkorenes aangebring, maar Hy skenk dit ook aan hulle en werk dit ook in hulle.
Die Vader het deur Sy Seun die Heilige Gees uitgestuur en Hý het die opdrag, die
taak, ontvang om dié wat die Vader aan die Seun gegee het, tot Hom te bring en in
Hom in te lyf sodat hulle deel sou hê aan die genoegdoening, geregtigheid en
heiligheid van Christus, wat uit louter genade aan hulle gegee en toegereken is.
Ook in hierdie verband moet ons vir dwalinge op ons hoede wees; vir diegene wat
die weg van saligheid wil verlê of ombuig. Hier het ons veral met twee dwaalrigtings
te doen: Eerstens die dwaling van die Anti-nomiane of "teenwetlikes". Hulle lê só
eensydig nadruk op God se werk en op die onmag van die sondaar dat hulle geheel
lydelik sit en wag of en wanneer daar iets sal gebeur. Dit maak nie saak hoe hulle dit
kry nie, solank hulle dit maar net kry. En dan wil hulle ook 'n bonatuurlike
bevestiging kry dat hulle dit wel ontvang het. Hulle wil nie weet van 'n heilsorde, van
'n weg wat God wil bewandel nie, want hulle het hul eie gemaakte en gekose weë en
daarom ook 'n teen-skriftuurlike heilsorde. Ons dink hier veral aan die mistisisme
wat volkome rasionalisties is. Hulle ontleed allerlei gestaltes, som 'n lang reeks
kenmerke op en werk met suiwer rasionalistiese metodes.
Tweedens het ons ook die dwaling van die Pelagiane en van alle Synergiste. 1 Hulle
wil self die moontlikhede wat ons besit, tot werklikhede maak; hulle wil selfs aan God
die kans bied om in hulle te werk. Dan is hulle van oordeel dat hulle self in staat en
by magte is om die voorbereidende genade so goed en so nuttig te gebruik dat alle
belemmeringe wat die eintlike genade verhinder, uit die weg geruim kan word. As dit
egter gebeur, is die genade tog geen genade meer nie.
Hierteenoor stel ons op grond van Gods Woord dat sowel die verwerwing as die
toepassing van die heil God se werk is wat in ons werk sowel om te wil as om te
werk na Sy welbehae, sodat ons ons saligheid uitwerk met vrees en bewing. Hierdie
toepassing geskied trapsgewyse: God volg daarin 'n orde, 'n reël, 'n weg wat Hyself
vasgestel het. Wanneer daar dan soms uitsonderinge op hierdie reël is, hef dit die
1 Synergiste. Sien voetnoot 1, hfst. V.
153