Leer en Lewe - AH Bogaards

Dié werkverbond het God met Adam en in hom met die hele mensheid opgerig. Ons
is almal in hom begrepe; niemand kom ooit los van die verbond nie en ons het van
nature almal die verbond verbreek. Daarom sal die straf in die ewige verdoemenis so
vreeslik wees. Andersyds sien ons egter ook hoe daar in die Openbaring van
Johannes teruggegryp word na die werkverbond: daar het die tuin gegroei tot 'n
stad. Die mens het gegroei tot 'n nuwe verloste mensheid. Jesus Christus, die laaste
Adam, het die werkverbond in ons plek onderhou en vervul.
C. DIE GENADEVERBOND
Die Here, onse God, verbreek nooit sy verbond nie; wat ookal gebeur Hy handhaaf
dit. Berge mag wyk en heuwels wankel, maar sy verbond sal nimmer wankel nie.
Daarom is die genadeverbond nie die opheffing van die werkverbond nie, maar die
voortsetting daarvan. Die vastigheid van die werkverbond word bewys deur sy
voortbestaan in die genadeverbond. Daarom het die laaste Adam onmiddellik in die
plek van die eerste Adam gaan staan. Op dieselfde oomblik toe die mens die verbond
verbreek het, het die Here dit gehandhaaf. Hy het Self ingestaan vir die voortsetting
van sy verbond, want vir die Seun, wat nou as Middelaar optree, is die verbond in
die volle sin van die woord 'n werkverbond. Hy moes deur sy lydelike
gehoorsaamheid die straf vir Adam se oortreding dra en deur sy dadelike
gehoorsaamheid die wet van God vervul en doen wat Adam moes gedoen het.
Vir óns egter het hierdie werkverbond, noudat Christus as Borg en Middelaar
opgetree het, 'n genadeverbond geword omdat Christus die werke verrig het en ons
alleen van genade moet lewe.
Hierdie genadeverbond het God in Christus met die gelowiges en met hulle saad
opgerig. Aan Abraham het die Here gesê: "Ek sal My verbond oprig tussen jou en my
en jou nageslag na jou in hulle geslagte tot 'n ewige verbond om vir jou 'n God te
wees en vir jou nageslag na jou" (Gen. 17:7).
Dus is ook die genadeverbond eensydig (monopleuries) wat die oprigting daarvan
betref, maar tweesydig (dipleuries) wat die uitwerking betref. Dit blyk ook uit die
handelinge wat Abraham moes verrig by die verbondsluiting (Gen. 15:9-21). Hy
moes 'n driejaaroud vers, 'n driejaaroud bokooi en 'n driejaaroud ram en 'n tortelduif
en 'n jong duif neem; die diere moes hy middeldeur deel en die helftes teenoor
mekaar lê sodat daar 'n deurgang tussen hulle was. Die tortelduif en die jong duif
moes hy nie middeldeur deel nie. Dit was die offisiële handeling by 'n
verbondsluiting. Dan moes die partye tussen die stukke deurgaan om uitdrukking te
gee aan die feit dat net soos die stukke van die diere húlle ook by mekaar hoort en
aan mekaar verbind is in die verbond. En as een van hulle die verbond verbreek, sal
hy in stukke gekap en doodgemaak word, net soos die diere.
In Jeremia 34:18-20 lees ons: "En Ek sal die manne wat my verbond oortree het,
wat die woorde van die verbond nie gehou het wat hulle voor my aangesig gesluit
het nie, maak soos die kalf wat hulle in twee stukke gesny het en tussen die stukke
waarvan hulle deurgegaan het: die vorste van Juda en die vorste van Jerusalem, die
hofdienaars en die priesters en die hele volk van die land wat tussen die stukke van
die kalf deurgegaan het. En Ek sal hulle gee in die hand van hulle vyande en in die
hand van die wat hulle lewe soek; en hulle lyke sal dien as voedsel vir die voëls van
die hemel en die wilde diere van die aarde."
Nadat Abraham die diere in twee verdeel het, gebeur daar eers niks nie. Hy moes
leer om te wag op Gods tyd, soos hy ook lank moes wag vir die geboorte van sy
110