Rapport definitief herziene versie - Ivo Giesen

voor de vraag welke schade aan de overheid als gevolg van het geven van onjuiste
voorlichting kan worden toegerekend, de aard van de geleden schade van belang is.
Doorgaans wordt aangenomen dat schade door dood of letsel eerder dient te worden
toegerekend dan bijvoorbeeld zaakschade of zuivere vermogensschade. 272 Er wordt
aangenomen dat bij letsel en overlijden in beginsel aansprakelijkheid bestaat voor alle
gevolgen, ook al liggen die buiten de normale lijn der verwachtingen. Dit geldt niet alleen
bij de overtreding van verkeers- en veiligheidsnormen, waarvan bij het geven van
voorlichting door de overheid niet snel sprake zal zijn, maar ook in het algemeen bij een
onrechtmatige daad die bestaat uit het veroorzaken van letsel. 273
6.4.12 Bij het geven van algemene voorlichting kan verder schade ontstaan wanneer door het
verstrekken van de informatie inbreuk wordt gemaakt op een recht op privacy. Het
inbreuk maken op een auteursrecht lijkt middels het verstrekken van algemene informatie
niet snel denkbaar, maar is niet onmogelijk.
6.4.13 Een voorbeeld van het geven van algemene voorlichting die mogelijk leidt tot privacy-
schendingen, is de gezondheidsvoorlichting van de overheid over gebieden waar uit
geloofsovertuiging niet wordt ingeënt tegen besmettelijke (kinder)ziekten. Ten tijde van
een poliouitbraak in die regio bleek één gebiedsaanduiding herleidbaar tot één bepaalde
boerderij, waarvan de bewoners vervolgens door de pers en andere personen zijn
benaderd. Voor een dergelijke inbreuk op de privacy van een burger kan de overheid
aansprakelijk zijn. Te dien aanzien geldt hetgeen hiervoor in paragraaf 3.1 is
opgemerkt. 274
6.4.14 Denkbaar is tenslotte dat door het geven van algemene voorlichting reputatieschade
ontstaat. Zo kan de reputatie van bepaalde burgers worden geschonden indien de
informatie bijvoorbeeld discriminerend is. Te denken valt aan een voorlichtingscampagne
over geslachtsziekten, waarin als modellen alleen buitenlanders figureren. Dit kan de
suggestie wekken dat alleen deze personen aan dergelijke ziekten zouden lijden. Naast
hetgeen hiervoor in paragraaf 3.1 is opgemerkt omtrent de aansprakelijkheid voor
reputatieschendingen, kan dergelijke (discriminerende) voorlichting tevens schending van
272 . Zie bijvoorbeeld HR 21 maart 1975, NJ 1975, 372, VR 1975, 85 m.nt. CJHB; HR 8 februari
1985, NJ 1986, 137 m.nt. CJHB; HR 4 november 1988, NJ 1989, 751 m.nt. CJHB. Zie voorts
met verdere verwijzingen Asser-Hartkamp 4-I, nr. 433; Losbladige Schadevergoeding
(Boonekamp), art. 98, aant. 30.
273 . Vergelijk HR 4 november 1988, NJ 1989, 751 m.nt. CJHB; HR 6 oktober 1995, NJ 1998, 190
m.nt. CJHB. Zie voorts met verdere verwijzingen Losbladige Schadevergoeding
(Boonekamp), art. 98, aant. 45.
274 . Overigens is in art. 8 Infectieziektenwet een afwijking van de WPR opgenomen. Art. 8 luidt:
1. De directeur neemt de persoonsgegevens, die ingevolge de artikelen 5, 6 en 13 zijn
verkregen, op in een door hem gehouden registratie.
2. De directeur bewaart deze gegevens ten hoogste vijf jaar.
Zie daaromtrent verder MvT, Tweede Kamer, vergaderjaar 1996-1997, 25 336, nr. 3, p. 14.
111