Rapport definitief herziene versie - Ivo Giesen

op de bank. 582 Voorop staat in deze gevallen dat de bank niet verplicht is tot het
verstrekken van gegevens over cliënten. 583 Bovendien zou het zonder toestemming
verstrekken van gegevens strijdig kunnen zijn met de privacy-wetgeving. Het zal echter in
het voordeel van de cliënt kunnen zijn als deze die toestemming geeft, daar hij anders
bepaalde transacties niet zal kunnen sluiten. 584 Wanneer de bank echter, hoewel zij
daartoe niet verplicht is, besluit om wel informatie te verschaffen waarna later deze
informatie onjuist blijkt te zijn, is zij aansprakelijk jegens de derde die daardoor schade
heeft geleden. 585 Van een bank mag worden verwacht, op basis van haar deskundigheid en
het daarmee gepaarde gaande vertrouwen, 586 dat als zij informatie verschaft, die
informatieverstrekking geschied op basis van een gedegen onderzoek en dat de bank voor
de beoordeling van de kredietwaardigheid gebruik maakt van al het bij de bank op het
moment van aanvraag beschikbare materiaal. 587 Een extern onderzoek (bijvoorbeeld via
de accountant of een boekencontrole) is echter niet vereist. 588
8.6.11 Niet alleen onjuiste, maar ook onvolledige informatie van de bank kan tot
aansprakelijkheid leiden. Dit gebeurde ook toen de Rabobank te Ermelo aan Van Ittersum
informatie verstrekte over de kredietwaardigheid van haar cliënt Betex. Van Ittersum deed
dit verzoek vanwege een eventueel te verstrekken leverancierskrediet. De bank vermelde
dat Betex het bedrag van het te verlenen krediet elke week zeker omzette. De bank
vermeldde echter niet dat Betex haar kredietlimiet grof had overschreden en dit zeer snel
diende terug te brengen. Betex ging vervolgens failliet en bood geen verhaal meer voor
Van Ittersum. Van Ittersum sprak de bank aan op grond van onrechtmatige daad. De
Hoge Raad oordeelde: 589
“het desverzocht verstrekken door een bank aan een derde van informatie
omtrent de credietwaardigheid van een cliënt niet alleen een onrechtmatige daad
jegens deze derde kan opleveren wegens onjuistheid van de inhoud, maar ook
582 . Overigens is ook de situatie denkbaar dat er aan een bepaald persoon juist geen krediet
verleend wordt vanwege de door de bank onjuist verstrekte informatie, en dat bij
verstrekking van juiste informatie wel geschied zou zijn. In dat geval zal de cliënt van de
bank schade leiden en deze mogelijk willen verhalen. Zie verder bijvoorbeeld Molenaar 1995,
p. 108 e.v.
583 . Bakkerus 2000, p. 256; Smits 1996, p. 104; Rb. Amsterdam 15 februari 1995, rolnr.
H91.1952 (ongepubliceerd); Von Bar 1996, Rdn. 498.
584 . Smits 1996, p. 106.
585 . Von Bar 1996, Rdn. 498-499; Slagter 1999, p. 28. Zie ook De Ru 1995, p. 98. Voor
Frankrijk, zie Le Tourneau/Cadiet 1998, no. 2542 en 2585, en voor Engeland, vgl. Hedley
Byrne & Co Ltd. v. Heller & artners, Ltd. [1963] 2 All ER 575: er is op zijn minst een ‘duty’
om eerlijk te zijn. Een eenvoudige ‘disclaimer’ volstaat overigens voor een Engelse bank.
586 . Zie Von Bar 1996, Rdn. 500. Inzake deskundigheid ook Bakkerus 2000, p. 258.
587 . Zie Bakkerus 2000, p. 260-261, naar aanleiding van Hof Den Bosch 22 december 1993, NJ
1994, 668 (Van Tuyl/CLBN); Filott 2000, p. 31; Smits 1996, p. 104-105; Molenaar 1995, p.
108. Vgl. tevens Barendrecht/Van den Akker 1999, nr. 345 en over onderzoeksplichten in
meer algemene zin nr. 405 e.v.
588 . Zie Fillot 2000, p. 31; Bakkerus 2000, p. 261 en 262, en Hof Den Bosch 22 december 1993,
NJ 1994, 668 (Van Tuyl/CLBN). Barendrecht/Van den Akker 1999, nr. 412, lijken in deze
meer van de bank te verlangen.
589 . HR 10 december 1993, NJ 1994, 667 (Rabobank Ermelo/Van Ittersum).
172