Rapport definitief herziene versie - Ivo Giesen

7.3.3 In het eerste geval geldt dat er voor een handeling die binnen de discretionaire
bevoegdheid valt, geen aansprakelijkheid aanvaard kan worden, omdat de wetgever nu
eenmaal die bevoegdheid aan het orgaan in kwestie opgedragen heeft. 339 Dat kan alleen
anders zijn als er in het voorliggende geval bij de beslissing geen policy-matters
overwogen werden en de beslissing tevens zo onredelijk was dat deze buiten de ‘ambit of
discretion’ van de bevoegdheid valt. 340 Aansprakelijkheid zal op die basis niet snel
aanvaard worden. 341
7.3.4 De reden voor de terughoudendheid lijkt te zijn dat de overheid niet gehinderd mag
worden in de uitoefening van haar taken door de dreiging van aansprakelijkheid. 342 Die
‘hinder’ die aansprakelijkheid met zich zou brengen, het al eerder genoemde ‘chilling
effect’, is overigens in elk geval niet altijd aanwezig, zoals moge blijken uit het onderzoek
dat dienaangaande verricht werd bij de Engelse brandweer. Daaruit bleek namelijk dat de
mogelijkheid van aansprakelijkheid niet leidde tot een defensieve opstelling van de
brandweer en ook niet tot te hoge lasten wegens het afkopen van aansprakelijkheid. 343
Ook Lord Slynn of Hadley gelooft in een recente uitspraak niet in het ‘defensive conduct’-
argument. 344
7.3.5 Wat hier verder ook van zij, duidelijk is in elk geval dat de aansprakelijkheid van de
overheid op dit moment geen vergaande lijkt te zijn en dat dat ook geldt als de
aansprakelijkheid van de overheid wegens het verstrekken van informatie aan de orde
is. 345 Het ‘duty’-vereiste lijkt er vooralsnog nog steeds in te slagen om, onder de noemer
van ‘public policy’, de meeste vorderingen buiten de deur te houden, ook omdat daarmee
de kring van gerechtigden beperkt wordt (wie viel binnen het beschermingsbereik van de
norm?). 346
339
. Vgl. Lunney/Oliphant 2000, p. 422-423, en W and others v. Essex County Council and
another [1998] 3 All ER 111.
340
. Van Gerven et al 1999, p. 348; Lunney/Oliphant 2000, p. 429; Rogers 1998, p. 144.
341
. Rogers 1998, p. 144. In algemene zin zo ook Van Gerven et al 1999, p. 350.
342
. Markesinis/Deakin 1999, p. 145; Rogers 1998, p. 143; Van Gerven et al 1999, p. 356, op
basis van de Osman-zaak die later in Straatsburg sneuvelde.
343
. Zie Hartshorne (e.a) 2000, p. 502 e.v., en daarover ook Vranken 2001, p. 16.
344
. Zie diens ‘speech’ in Barret (A.P.) v. London Borough of Enfield [1999] 3 All ER 193, op p.
208. In W and others v. Essex County Council and another [1998] 3 All ER 111, op p. 126,
werd dit argument wel geaccepteerd.
345
. Vgl. Markesinis/Deakin 1999, p. 355. Dat geldt te meer wanneer wij ons bedenken dat de
Engelse rechter ook zeer terughoudend is met het aanvaarden van een ‘duty’ als het om
informatieplichten van een private partij gaat, zie daarover bijvoorbeeld Giesen 1999, p. 8-
10; Barendrecht/Van den Akker 1999, nr. 26-29, en Van den Akker 2001, p. 17-25, steeds
met verdere verwijzingen. Van een iets ruimere opvatting lijkt Rogers 1998, p. 371-372, uit
te gaan, maar in de besproken gevallen waarin er wel een ‘duty’ aanvaard werd, bestond er
ook een nauwe relatie tussen de informatieverstrekker en de ontvanger. Ook Rogers (1998,
p. 143) gaat voor het overige in beginsel uit van ‘non-liability’.
346
. Zie daarover bijvoorbeeld Markesinis/Deakin 1999, p. 147. Er dient op zich wel per geval
bepaald te worden of er in dat geval een ‘duty’ bestond, maar over het algemeen is het
antwoord ontkennend.
126