PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

Mało znane parki i zieleńce Warszawy jako rezerwuary dzikiej przyrody 111
jest w pełni naturalny. Brak w nim gatunków synantropijnych i dominują gatunki
z klasy Querco-Fagetea Br.-Bl. & Vlieg. 1937. Zaskakująco szybko na terenie
parku zachodzi regeneracja powierzchni zadrzewień wtórnych. Zasięg przenikania
gatunków leśnych ze starych zadrzewień do powierzchni wtórnych w ciągu
60 lat osiągnął od 1 do 30 m (ryc. 4). W ten sposób powierzchnie wartościowych
wnętrz parkowych, z punktu widzenia tworzywa historycznego, zajęte zostały
przez cenne zbiorowiska leśne (ryc. 5).
Ryc. 4. Odległości (w metrach), na jakie wybrane gatunki starych lasów przeniknęły z zadrzewień
na teren zadrzewień wtórnych w ciągu 60 lat (KEHL 2009): Aeg.pod – Aegopodium podagraria,
Aju.rep – Ajuga reptans, Ane.nem – Anemone nemorosa, Asa.eur – Asarum europaeum, Car.dig –
Carex digitata, Chr.alt – Chrysosplenium alternifolium, Cor.sol – Corydalis solida, Fic.ver – Ficaria
verna, Mer.per – Mercurialis perennis, Par.qua – Paris quadrifolia, Poa.nem – Poa nemoralis,
Pol.mul – Polygonatum multifl orum, Pul.obs – Pulmonaria obscura, Ran.lan – Ranunculus lanuginosus,
Ste.hol – Stellaria holostea, Vio.rei – Viola reichenbachiana
Ryc. 5. Współczesne fragmenty dawnych muraw na osi pałacu i powierzchnie zadrzewień, które
w połowie XIX wieku były murawami z pojedynczymi drzewami – na zdjęciach widoczne najstarsze
okazy drzew (fot. P. Sikorski, 2009)