PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

Walory przyrodnicze i przemiany kompleksów jeziorno-torfowiskowych... 161
kość wody, a w jeziorze Moszne (ryc. 1)
dochodzi do 10,5 m (BAŁAGA i in. 1993).
Stosunkowo dobrze poznana jest stratygrafi
a osadów jeziora Karaśne. Poniżej
kilkudziesięciocentymetrowej warstwy
wody zalega około 5-metrowa warstwa
gytii glonowo-węglanowej, następnie ponad
4-metrowa warstwa gytii glonowej,
poniżej zaś cienka warstwa gytii detrytusowej
zdeponowanej na podłożu kredowym
(BAŁAGA 2007).
Wszystkie jeziora PPN są płytkimi
zbiornikami polimiktycznymi (MICHAL-
CZYK 1998). Jezioro Łukie, o powierzchni
około 150 ha, osiąga maksymalną głębokość
6,5 m. W pozostałych akwenach
Ryc. 1. Jezioro Moszne w Poleskim Parku Narodowym
(fot. CODGiK, 1997)
– jeziora: Karaśne (2,7 ha), Moszne (17,5 ha) oraz Długie (28,4 ha), w okresie
lata obserwuje się wystające ponad powierzchnię wody osady denne. Głębokość
pierwszego z wymienionych wynosi kilkadziesiąt centymetrów, natomiast maksymalna
głębokość pozostałych nieznacznie przekracza 1 m.
Począwszy od lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, w literaturze dotyczącej
zbiorników wodnych Parku jeziora Moszne i Długie, otoczone płem torfowcowo-turzycowym,
zakwalifi kowane były do zbiorników dystrofi cznych. Badania
hydrochemiczne przeprowadzone w ostatnich latach wskazują na eutrofi czny
charakter wszystkich omawianych akwenów (CHMIEL 2010 – informacja ustna).
Potwierdzeniem tego zdaje się być również obecność ramienic, rejestrowana już
ponad 50 lat temu (FIJAŁKOWSKI 1959), zdecydowanie dominujących w litoralu
(SUGIER i POPIOŁEK 1995, 1998).
Sekwencja zbiorowisk roślinnych w obrębie kompleksów jeziorno-torfowiskowych
jest podobna w przypadku jezior: Moszne, Długie i Karaśne. Fitolitoral
zbiorników reprezentują gatunki niemalże wszystkich grup ekologicznych:
lemnidów, charofi tów, elodeidów, nymfeidów oraz helofi tów. Jeziora otoczone
są spleją, którą tworzą głównie torfowce oraz kilka gatunków turzyc (ilustr. 24).
Są to niewątpliwie jedne z najcenniejszych siedlisk omawianych kompleksów,
zdominowanych przez zbiorowiska roślinne niskoturzycowych torfowisk przejściowych
z klasy Scheuchzerio-Caricetea nigrae, wypełniające przestrzeń aż do
granicy lasu. Nad jeziorem Karaśne (ilustr. 25) wykształciło się torfowisko niskie,
na którym dominują turzycowiska i zbiorowiska zaroślowe lasów bagiennych
z klasy Alnetea glutinosae. Fitocenozy leśne są natomiast zróżnicowane.
W siedliskach silnie uwilgotnionych i kwaśnych dominuje bór bagienny Vaccinio