PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

Od redakcji
Z okazji LV Zjazdu Polskiego Towarzystwa Botanicznego do rąk polskich botaników
trafi a kolejna monografi a geobotaniczna. Tym razem jest to ujęcie nieco
odmienne od opracowań poprzednich zjazdów, gdyż nie koncentruje się na pojedynczym
regionie, ale na strefi e przejścia między Europą Środkową i Północno-
-Wschodnią, a ujmując rzecz szerzej – między Zachodem i Wschodem Europy.
Opracowanie prezentuje obiekty, leżące na Mazowszu, Polesiu, Podlasiu
i Pojezierzu Litewskim. Ich położenie przy granicy wielkich jednostek geobotanicznych
skutkuje różnorodnością fl ory i roślinności. Monografi a, chociaż z racji
ograniczonej objętości nie przedstawia wszystkich cennych obiektów przyrodniczych
między Wisłą a Niemnem, reprezentatywnie oddaje charakter i zmienność
szaty roślinnej na tym obszarze. Dobór prezentowanych obiektów wynika
z ich unikalnych walorów przyrodniczych, a jednocześnie z poznawczych
upodobań autorów. Stąd też wszystkie rozdziały zawierają po części oryginalne
i nierzadko niepublikowane wyniki badań autorów.
Z Mazowsza na Wileńszczyznę wiedzie szlak odwiecznych wędrówek.
W średniowieczu przemieszczali się tędy osadnicy mazowieccy. Po unii w Krewie
drogę tę wielokrotnie przemierzali królowie Rzeczypospolitej, rycerstwo
i szlachta. W czasach rozbiorów drogi między Wisłą a Niemnem dwukrotnie
zapełniali powstańcy. W okresie międzywojennym ośrodek warszawski organizował
na Wileńszczyznę różnorodne wyprawy naukowe. Od dwudziestu lat
botanicy i turyści z Polski znów mogą swobodnie podziwiać przyrodę nadniemeńską.
Ale nie tylko ludzie wędrowali tą drogą. Tędy, po ustąpieniu lodowca,
pradolinami fl uwioglacjalnymi podążały na północ liczne gatunki roślin, a w
XIX wieku wzdłuż kolei warszawsko-petersburskiej wzmogły wędrówkę na Litwę
kenofi ty.
W poszczególnych rozdziałach scharakteryzowano szatę roślinną na tle warunków
abiotycznych i historii użytkowania terenu. Przedstawiono jej najcenniejsze
elementy, interesujące procesy, zagrożenia i sposoby ochrony oraz przybliżono
historię badań botanicznych. Każdy rozdział cechuje się jednak pewnym
indywidualizmem, zarówno ze względu na specyfi kę obiektu, jak i podejście autora.
Pragnieniem autorów było przygotowanie monografi i nie tylko dla uczestników
Zjazdu i zawodowych botaników, ale też dla miłośników botaniki zainteresowanych
przyrodą tego regionu. Dla tych ostatnich nazwy łacińskie taksonów
i zbiorowisk uzupełniono nazwami polskimi.
Nazewnictwo taksonów zostało przyjęte według serii „Różnorodność biologiczna
Polski”, tomy 1–4, pod redakcją Z. Mirka, IB PAN, Kraków 2002–2004.
Nazewnictwo syntaksonów, tam gdzie to było możliwe, zostało przyjęte według