PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

70 Anna OTRĘBA i inni
amerykańskiej Padus serotina, robinii akacjowej Robinia pseudoacacia i klonu
jesionolistnego Acer negundo, np. w 2009 roku zabiegami mechanicznego usuwania
objęto powierzchnię 300 ha.
Ochrona krajobrazowa jest obecnie realizowana na 18% powierzchni parku.
Dotyczy ona głównie ekosystemów nieleśnych na gruntach prywatnych.
Tradycyjne rolnictwo, tworzące mazowiecki krajobraz, planuje się zachować na
powierzchni 3 tys. ha w czterech obszarach. Pozostałe prywatne grunty rolne,
położone w mozaice z terenami objętymi ochroną czynną, przeznaczone są do
dalszego wykupu przez Park. Ochroną krajobrazową objęty jest też ostatni fragment
odkrytych wydm – teren Grochalskich Piachów, na którym funkcjonuje
poligon wojskowy. Jednak osiągnięcie celu ochrony krajobrazowej, w związku
z narastającą presją urbanizacji, jest w ostatnich latach mocno zagrożone.
Główny kompleks KPN został włączony do sieci Natura 2000 zgodnie
z zapisami Dyrektywy Rady 79/409/EWG (tzw. dyrektywa ptasia) i Dyrektywy
Rady 92/43/EWG (tzw. dyrektywa siedliskowa) pod nazwą „Puszcza Kampinoska”
PLC 140001 (37 640,49 ha). Ponadto fort Dębina położony w granicach
Parku, lecz poza głównym kompleksem, wchodzi w skład Specjalnego Obszaru
Ochrony Siedlisk „Forty Modlińskie” PLH 140020, który został utworzony dla
ochrony zimowisk nietoperzy. Dolina Wisły na odcinku kampinoskim, znajdująca
się w strefi e ochronnej KPN, jest częścią Obszaru Specjalnej Ochrony Ptaków
„Dolina Środkowej Wisły” PLB 140004.
W obszarze Natura 2000 „Puszcza Kampinoska” stwierdzono występowanie
12 typów siedlisk przyrodniczych, z czego do najważniejszych należą: grądy
subkontynentalne Tilio-Carpinetum (kod 9170-2), łęgi olszowo-jesionowe Fraxino-Alnetum
(kod *91E0-3), łąki rajgrasowe Arrhenatheretum elatioris (kod
6510-1), zmiennowilgotne łąki olszewnikowo-trzęślicowe Molinietum medioeuropaeum
(kod 6410-1), wydmy śródlądowe z murawami napiaskowymi Spergulo
vernalis-Corynephoretum (kod 2330-1).
Długie Bagno – problem ochrony torfowiska wysokiego
Przekształcanie ekosystemów hydrogenicznych i problemy ich ochrony dobrze
egzemplifi kuje torfowisko Długie Bagno (6 ha), usytuowane we wschodniej części
Puszczy Kampinoskiej. Wykształciło się ono w bezodpływowej misie defl
acyjnej, między piaszczystymi pagórami południowego pasa wydm (~ 82 m
n.p.m.). Ten bardzo cenny przyrodniczo obiekt wchodzi w skład obszaru ochrony
ścisłej „Sieraków”.
Torfowisko rozwinęło się na zamulonych, różnoziarnistych piaskach (ryc. 2).
Głębokość warstwy torfu dochodzi do 1,4 m. Mokradło ma wyrównaną po-