PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

Charakterystyka geobotaniczna Poleskiego Parku Narodowego 135
podlega wzrastającej kontynentalizacji. Przejawia się to m.in. spadkiem ilości
opadów, wydłużaniem się okresu suszy, mało śnieżnymi, a mroźnymi zimami
oraz dość długim czasem zalegania pokrywy śnieżnej (KASZEWSKI 2002).
Na obszarze Parku średnia temperatura roczna wynosi 7,4°C. Stosunkowo
wysoka średnia temperatura lata (17,9°C) i bardzo niska zimy (–4,1°C) sprawiają,
że roczna amplituda temperatury na tym terenie należy do największych
w Polsce. Znamienne jest tutaj występowanie inwersji temperatury na wschód
i zachód od guza Woli Wereszczyńskiej. W okresie wegetacji na terenie PPN
średnia wartość omawianego czynnika wynosi 13,5°C. Zima i lato są tu długie
(105 dni), a wiosna (około 21 dni) i jesień (około 35 dni) stosunkowo krótkie.
Okres wegetacji trwa 212–216 dni, a okres bezprzymrozkowy – 247 dni. Zima
średnio trwa 108–110 dni, a nawet w kilku przypadkach ekstremalnych – 181 dni
(KASZEWSKI 2002).
Sumy rocznych opadów na obszarze Pojezierza rzadko przekraczają 550 mm,
a średni wieloletni roczny opad wynosi 542,5 mm. W skali kraju jest to region
wyróżniający się ich ubóstwem. Maksymalne opady występują tutaj w lipcu
i sierpniu, natomiast minimum notuje się przeważnie w marcu. Pokrywa śnieżna
pojawia się na początku stycznia i utrzymuje 60–65 dni. Rozkład opadów
w okresie rocznym wykazuje cechy charakterystyczne dla klimatu kontynentalnego
(KASZEWSKI 2002).
Wilgotność powietrza na Pojezierzu osiąga średnią roczną wartość (68–
70%). W przebiegu rocznym osiąga maksimum w czerwcu i lipcu. Wiosną występują
większe wartości niedosytu aniżeli jesienią. Roczne sumy parowania potencjalnego
są na obszarze Pojezierza stosunkowo duże (860–900 mm w roku)
w odniesieniu do ilości opadów atmosferycznych. W ciągu roku rośnie ono od
miesięcy zimowych do późnej wiosny i lata, osiągając swe maksimum w maju
lub lipcu, i ponownie spada na jesieni, szczególnie w listopadzie lub grudniu
(KASZEWSKI 2002).
Szata roślinna
Flora Poleskiego Parku Narodowego jest bardzo bogata i różnorodna. Dotychczas
z jego obszaru wykazano 257 gatunków glonów, 175 gatunków mszaków
i około 1000 gatunków roślin naczyniowych (FIJAŁKOWSKI i IZDEBSKI 2002). Dobrze
zostały poznane na terenie parku glony, stanowiące fi toplankton tutejszych
zbiorników wodnych. Dominującymi grupami są: sinice Cyanophyta, kryptomonady
Cryptomonadales oraz zielenice Chlorophyta. Najczęściej spotykanymi
gatunkami w okresie wiosennym są: Microcystis aeruginosa, Gomphosphaeria
pusilla, Dinobryon sociale, Oocystis lacustris, Scenedesmus quadricauda, nato-