PDF do pobrania - LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego

kach (lata sześćdziesiąte XX wieku) oraz
K. Nowaka o fl orze wschodniej części
Puszczy (1970–1980). W latach 1980–1990
fl orę naczyniową Puszczy inwentaryzował
Z. Głowacki w ramach projektu ATPOL.
Obok wymienionych profesjonalistów pojawiali
się botanicy-amatorzy obdarzeni
niezwykłym talentem obserwacyjnym – na
początku lat dziewięćdziesiątych J. Lipka,
a kilka lat później K. Torzewski. Florę
grzybów pasożytniczych Puszczy Kampinoskiej
opracowała Z. Zweigbaumówna
(1916), a w latach sześćdziesiątych mykobiotę
różnych grup badali: A. Skirgiełło,
W. Rudnicka-Jezierska i T. Majewski.
Od 1973 roku systematyczne badania
roślinności i fl ory prowadzi M. Ferchmin,
dziś emerytowany pracownik KPN. Za-
Charakterystyka geobotaniczna Puszczy Kampinoskiej 53
Ryc. 2. Roman Kobendza 1886–1955 (fot.
arch. KPN)
wdzięczamy mu m.in. „Mapę leśnych zespołów potencjalnych PK” (1978),
a od 1980 roku monitoring roślinności na stałych powierzchniach oraz aktualną,
systematycznie uzupełnianą listę-bazę gatunków roślin naczyniowych, w tym
chronionych i rzadkich.
Regularne badania roślinności rozpoczęli w latach sześćdziesiątych XX
wieku H. i T. Traczykowie inwentaryzacją zbiorowisk roślinnych rezerwatów
ścisłych Puszczy. Inwentaryzację zbiorowisk całego KPN wykonał następnie
J. Wolak. Później roślinnością zajmowali się: W. Matuszkiewicz (1960–1980)
i J.M. Matuszkiewicz (lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte). W ramach prac do
Planu Ochrony KPN (1996) została opracowana mapa roślinności rzeczywistej
i potencjalnej pod kierunkiem J. Solona.
Prowadzone od lat dziewięćdziesiątych badania D. Michalskiej-Hejduk
zwróciły szczególną uwagę na zbiorowiska nieleśne i przyczyniły się do czynnej
ochrony tych wrażliwych ekosystemów. Ostatnie lata zaowocowały także wyczerpującymi
opracowaniami zbiorowisk segetalnych i ruderalnych, autorstwa
J. Kotowskiej, I. Kirpluk, A. Knopik-Bomanowskiej, oraz torfowiskowych –
M. Klossa.
Pomimo wieloletnich, wszechstronnych badań szaty roślinnej Puszczy
Kampinoskiej nadal wiele zagadnień wymaga poznania lub uaktualnienia, a najstarsze
opracowania pozwalają dziś śledzić zmiany zachodzące w puszczańskiej
przyrodzie.