UVOD U STUDIJE PERFORMANSA - TkH

poznati u istoriji zapadne epistemologije od antičke Grčke do 20. veka. U suštini,
teoretičari studija izvođenja kroz paradigmu izvođenja, svesno izražavaju tenzije i
posebnosti koje vode današnji svet. Niko više u svetu studija izvođenja nije u stanju da
»kontroliše« celu oblast. Ovo je takođe zbog toga što studije izvođenja poseduju
»veliki apetit« za suočavanje sa, ili stvaranjem novih oblika izvođenja, namerno
insistirajući na činjenici da poznavanje kulture nikada ne može da bude potpuno
(Kliford Gerc). Prema Šekneru, kada bi studije izvođenja bile umetnost, onda bi one
bile avangarda. 41 Naravno, da su studije izvođenja kao disciplina blagonaklone prema
avangardi, marginalnom, »otkačenom«, manjinama, subverzivnom, uvrnutom, queeru,
potlačenima, obojenima, itd. Stoga je teško zamisliti potpunu koherentnost ili
unisonost. Oni koji se bave studijama izvođenja aktivno pružaju otpor stvaranju
jedinstvenog, ili novog oblika znanja ili metodologije o kojoj kosmologisti sanjaju u
svojoj potrazi za »opštom teorijom«.
41 Richard Schechner, Performance Studies, op. cit., 2003, str. 3.
18