Untitled - Acehbooks.org

— 128 —
weifelen, toen de kapitein Sergeant met de reserve oprukte
en den vijand terugdrong. Na een uur strijdens
was Knol met een verlies van 4 à 500 man meester
van de positie te Bangil; maar hij kon de vruchten zijner
overwinning niet plukken, zoowel door het invallen van
den westmoesson, als door den terugkeer van den Regent
van Soerabaja naar zijn land, wijl deze voorgaf, dat
de vijand zijn rijk met een inval bedreigde. De handelwijze
van den Regent deed de Oost-Javanen verloopen en
daardoor gebrek aan koelies krijgende, was Knol genoodzaakt
naar Soerabaja terug te keeren.
Wel was de dappere Soerapati bij de verdediging van
Bangil zwaar gekwetst geworden, aan welke wonden hij
korten tijd later te Pasoeroewan overleed, doch hij liet drie
zonen na, waarvan de oudste door Adipati Anom als vorst
van Pasoeroewan erkend werd.
De Hooge Regeering was verstoord op Knol, omdat hij
zich door den Regent van Soerabaja had laten misleiden.
Hem werd nu opgedragen zich van dien vorst meester te
maken en vervolgens weder naar Kartasoera te gaan, om het
plan voor een volgenden veldtocht met den Soesoehoenan te
bespreken, en op de levering van rijst aan te dringen. De
Regent was echter op zijne hoede en steeds door eene groote
macht omringd, zoodat Knol tot eene gewelddadige oplichting
niet durfde over te gaan. Naar Kartasoera vertrokken, vond
hij den toestand aldaar zeer verward door het zwakke bestuur
van Pakoe Boewana, maar verkreeg toch van dien
vorst de toezegging van hulptroepen en levensmiddelen voor
eene volgende expeditie.
Het bevel hierover werd weder opgedragen aan De Wilde,
wien Knol als tweede bevelhebber werd toegevoegd; ditmaal
zou de tocht van Samarang over Kartasoera naar Kediri en
verder naar Pasoeroewan plaats hebben.
De zonen van Soerapati hadden na het vertrek van Knol