Untitled - Acehbooks.org

— 281 —
van eenige hoofden, met wie hij, aan het hoofd eener colonne
van 160 man, in Juni 1851 naar Goenoeng Maraksa oprukte,
was de luitenant-kolonel De Brauw, bijna hel slachtoffer
van verraad geworden, daar hij, na de vermeestering van
Goenoeng Maraksa, door den vijand omsingeld werd, die met
de Inlandsehe hoofden van het gevolg des bevelhebbers in
betrekking stond. Alleen dooi' zijne energieke houding en
door voor de leus onderhandelingen met den vijand aan Ie
knoopeu, wist De Brauw zijne colonne uit die hachelijke
positie te redden. De opstand breidde zich uit over verschillende
landschappen en het district Ampat Lawang was
het brandpunt. De verbanning van den Rijksbestuurder in
September 1851 naar Java had geene merkbare gunstige gevolgen,
zoodat in April 1852 versterking van troepen uit
Batavia gezonden moest worden, onder den luitenant-kolonel
Helbach. Wel waren de Nederlandsche wapenen gelukkig
in verschillende ontmoetingen, welke in de volgende jaren
plaats hadden, doch het duurde tot 1856 eer Tijang Vlam,
van de zijnen verlaten, zich op voorwaarde van lijfsbehoud
overgaf; hij werd daarop naar Salatiga verbannen.
Nog eenmaal moesten de wapenen opgevat worden tegen
een zeker hoofd Pirahoen, die zich in de sterkte Djati verschanst
had; eerst na eene belegering van zes maanden viel
die sterkte in 1859 in onze handen. Pirahoen wist te ontkomen
naar de Pasoeniahlanden, welker bevolking zich toen
reeds als zeer krijgshaftig had doen kennen.
Omstreeks denzelfden tijd oordeelde de Regeering het noodig,
den vorst van Djambi, welk rijk tot de residentie Palembang
gerekend werd te behooren, de Nederlandsche souvereiniteit
te doen erkennen. Deze vorst had bij zijne troonsbeklimming
in 1856, de vroegere tractaten niet alleen niet
erkend, maar zijn rijk was ook het toevluchtsoord geweest
voor de uit Palembang verdreven rebellen. Daar eene diplomatieke
zending geene resultaten had, werd tot eene tuchti-