Fiatal Szlavisták Budapesti Nemzetközi Konferenciája I.

dokładnie taka sama jak powieść, dlatego analiza nie będzie zważać tylko na dokładne przejęcia z powieści do sztuki, lecz
również na przejęcia efektu oddziaływania, które reżyser może osiągnąć przy użyciu innych środków, które mu dostarcza teatr,
a do których nie miał dostępu pisarz. Ważne jest tutaj, czy osiąga on ten sam efekt i to samo oddziaływanie na widza, obojętne
jakimi środkami do tego dochodzi. Przy porównaniu zostały zbadane różne obszary, przy czym celem było ustalenie, czy w
tym zakresie znajdziemy więcej różnic czy wspólnych cech między powieścią a przedstawieniem. Dwa obszary tych badań
zostaną tutaj omówione.
Narracja
Narracja jest jedną ze wspólnych cech powieści Bernharda i sztuki Lupy. Narracja w powieści pisarza jest bardzo
skomplikowana. Jest to wielogłosowa rekonstrukcja wydarzeń, gdzie często nie jest wiadome, kto co mówi i co tak w ogólne
jest powiedziane. Powieść ma narratora w pierwszej osobie, którym jest agent ubezpieczeniowy. Ten próbuje zrekonstruować
przebieg i powody morderstwa. Rekonstrukcja ta bazuje z jednej strony na wypowiedziach Wiesera i Fro, z drugiej strony na
plotkach, które są opowiadane w tamtejszych gospodach. Przez tę oto konstrukcję powstaje bardzo wiele wersji wydarzeń, oraz
również wiele poziomów narracji. Prawie cała powieść jest napisana mową niezależną i w trybie przypuszczającym, który jest
w języku polskim bardzo rzadki, przez co powstają bardzo skomplikowane zdania jak np.:
>>[…] jednakże podczas tamtej rozmowy, brzmiącej teraz tak dziwnie, roześmiali się, to miała powiedzieć traczowa
do Höllera w budynku frontowym tartaku, to Konrad do Fro: kto wie, co teraz będzie i jaki znów człowiek zjawi się
w domu, zapewne, tak sądził Höller, miał powiedzieć Konrad do Fro.