Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

poetët e tjerë në vjershën Hajde shok poet e këndoje një
këngë, që të mos largohen „para thjeshtësive të jetës sonë e
gjurmave të shëndritshme". Duke i kaluar me kujdes nëpër
kujtesë shumë nga tragjeditë e banorëve të Sampos dhe
duke u thelluar në persiatje rreth tyre ai ka prekur disa prej
atyre problemeve, që janë kristalizuar në vetëdijen e tij si
plagë të njohura historike. Ali Podrimja ndjen dhembjen
pse mund të konstatojë se ecja jonë drejt të sotmes ishte
ecje „tatëpjetë Golgothës"; dhe mbi këtë dhembje janë
frymëzuar persiatjet e tij të ciklit E një sharrë të zonë e kërkon
nëpër botë, Ata nuk janë më, Kohërat, dhe Si e kemi
zbuluar detin. Poezia e tij, ndërkaq, nuk shterret me kaq,
dhe as me atë ndjenjë. Ali Podrimja është poet që ka dy
vizione: në njërin shihet e djeshmja, kurse në tjetrin e nesërmja.
Ai, pra, dëshiron të jetë edhe poet vizionar. Sigurisht
për këtë shkak disponimi i tij derdhet nëpër nuanca kur
ngapak më të ngrysura, e kur ngapak më të ndriçuara,
ashtu siç rrjedhin edhe vargjet e tij kur nëpër ritme më të
rënda, më të ngadalshme e kur nëpër ritme më të shpejta,
më të gjalla. Nje orientim i këtillë poetik ka bërë që brenda
një poezie shpesh të gërshetohen dy kahje ndjenjash dhe,
ndonjëherë, të realizohet një shtimung që është përplot
ondulacione lirike, si, për shembëll, në këta rreshta:
Përditë vërshon jeta e dashurisë sonë
e kuqlohen bebzat e lindjeve lehonë;
përditë ecim me nga një vdekje më pak
me zjarr në shpirt e me të kaluarën n'lak;
përditë shkruhet legjenda për ne — diell;
përditë lindim më të rinj nën këtë qiell
e bëhemi dashuri, bukë e fjalë lirie,
e bëhemi konak bese, trimërie e ura ardhshmërie;
përditë lindim prej dashurisë sonë
e matemi me largësitë e paskajshme t'mundit tonë. . .
(Rrufes turrin dua t'ia ndal)
Edhe në organizimin e cikleve të Sampos së tij Ali Podrimja
ka pasur ambicjen e arësyeshme që të shkruaj njëfarë historie
poetike në miniaturë të njerëzve të saj. Jo rastësisht,
125