Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

Toka pjesë-pjesë n'pavarësi u ça
Uji kulla prej akullit krijoi
Flora i shpalli luftë Erës dhe Diellit
Fauna e sulmoi edhe Zotin edhe Djallin
Njerzit fyta-fyt ndër vedi thikat i ndërsyen . . .
-Një diç
N'buthtimin vonak mesnateve sekrete
Natyrën e flliqi në ballë tri herë!
(Mëkati)
Edhe pse në shikim të parë poet intelektualist, që e tërheq
magjia e fjalëve dhe kërshëria që ta shohë botën prej këndit
të një esteticisti, Musa Ramadani në shumë raste është në
gjendje ta ngrisë poaq edhe temperaturën e reagimit të vet
emocional ndaj realitetit shoqëror. Për këtë shkak edhe për
të mund të thuhet se është poet që angazhohet në mënyrë
të vet, në një mënyrë më universale se ç'është angazhimi i
ngushtë politiko-partiak. Këtë masë të lartë të humanizmit
të tij më së miri e dëshmon kjo vjershë, në të cilën ka gjetur
shprehje ritmi bashkëkohor i jetës së njerëzve, po edhe
dëshira e poetit që të vejë ura mirëkuptimi përmes zemrave
të tyre:
88
Pyeta kalimtarin e parë:
Theqafas përse ashtu nxiton
Koha, po druaj, don për t'm'zënë
Tha.
Kalimtarit t'mbramë iu drejtova:
Këmba-këmbës përse ashtu ecë
Koha në vënd ka për të ngecë
Gjegji.
O me shkop përmbrapa njerzit i ndoqa
Njeri-tjetrin diku n'hapësirë për ta mbërri
Duart e zëmrat që t'i bëjnë një
Por. . .
Koha foli kështu e kurrmë nuk u ndi'.
(Dialog i parëndomtë)