Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

Bruno, Luçilio Vanini e shumë të tjerë, kurse demagogu
tërhiqet teksa të gjendet në situatë të rrezikshme.
Gojtari me oratori shtron platformën e perspektivës
së popullit, kurse demagogu me fraza ndërton trambolinën
e perspektivës së tij.
Gojtari është një luftëtar që shkon në betejë, i vetëdijshëm
se në fushën e luftës mund të vritet, kurse demagogu
është një dasmor, që shkon në dasmë i bindur se do të dëfrehet
mirë.
Gojtari është ideolog i ndershëm, kurse demagogu është
oportunist i gatshëm.
Gojtari është moralist, që edukon popullin, kurse demagogu
është kodosh social, që kobon popullin.
Gojtari i mirë është mendar, kurse demagogu është
sharlatan.
Gojtari është altruist, kurse demagogu është mizantrop.
Gojtari është demokrat, kurse demagogu është diktator
në shpirt.
Gojtari mendon për qëllimin poaq sa edhe për cilësinë
e mjeteve me të cilat do ta sendërtojë atë qëllim, kurse demagogu
interesohet vetëm për qëllimin duke mos menduar
për çfarësinë e mjeteve që do të përdorë në realizimin e tij.
Nuk ka demagog që nuk i përmbahet parimit të njo
hur makiavelist: qëllimi gjithmonë i arësyeton mjetet.
Demagogu është i gatshëm që gjer tek majet e famës dhe të
interesit të ngjitet duke shkelur nëpër shkallët e nderit, të
interesit dhe të meritave të të tjerëve; shkallë të ngjitjes së
demagogut mund të jenë, madje edhe kufomat e sivëllezërve
të tij. Për demagogun njerëzit e tjerë janë grumbuj
të thjeshtë termitesh, që mund t'i djegë me ujë të valë apo
t'i shtypë me thembër sa herë i shfaqet nevoja. Në horizontin
e tij të ngushtë demagogu sheh ose vetëm karrigën
në të cilën do të ulet, ose vetëm aureolën e famës me të cilën
do të jetë i mbështjellë, ose vetëm kuletën, të cilën do ta
mbushë, ose vetëm fuqinë, të cilën do ta shfrytëzojë për
manipulimin e të tjerëve, ose, sikundër ngjet jo rrallë, të
gjitha këto bashkarisht. Kjo do të thotë se ashtu sikundër
mund të kenë ambicje, aftësi dhe pasione të ndryshme, po
44