Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

objekt të cilin poetët e shikojnë prej këndësh dhe aspektesh
të ndryshme dhe, duke e shikuar, kështu, prej anësh të
ndryshme, e kthejnë në një lajtmotiv të krijimtarisë së tyre.
Dhe, zakonisht, poeti që nuk e ka fushën e interesimeve
shpirtërore dhe të frymëzimeve krijuese, vështirë se do të
krijojë profilin origjinal edhe pse origjinaliteti i poetit më
së shumti varet prej ndjeshmërisë, prej mënyrës sipas së
cilës e përcepton realitetin, prej ngjyrës dhe ritmit të shprehjes,
prej vulës që individualiteti i tij i ven materies prej së
cilës është frymëzuar. Ibrahim Kadriu është poet i ri dhe
obsesionet e tij, që janë realizuar artistikisht në përmbledhjen
e parë, Netët e Karadakut, janë ato të shumicës së poetëve
linkë prej të cilave ata më së pari nisen në rrugën e
tyre krijuese. Këto janë obsesionet më të shpeshta, më të
rëndomta dhe më së shumti të këngëtuara prej lirikëve të të
gjitha kohëve: dashuria ndaj femrës dhe dashuria ndaj
vendlindjes.
Duke u nisur prej përvojës djaloshare, prej vibracioneve
ndjenjore që ngjasin në thellësitë e shpirtit të tij, prej kujtimeve
që me xhelozi i ruan qenja e tij, Ibrahim Kadriu i
ka venë këto dy dashuri të tij të mëdha në xixën e frymëzimit
të vet dhe i ka përgëdhelur, i ka dashuruar gati në të gjitha
vjershat e kësaj përmbledhje. Ai nuk është frymëzuar prej
tyre me qëllim që të nxjerrë farë asociacionesh meditative,
as farë porosishë të rëndësishme etike dhe filosofike; ai
është nisur prej zemrës së vet dhe ka respektuar temperaturën
e saj. Sigurisht për këtë shkak ai ka mundur të na
rrëfehet diku nga fillimi se „po flas me gjuhën e zemrës",
se dëshiroj t'ua fal tëra ndjenjat këtyre dy motiveve të mëdha
e të shpeshta të letërsisë sonë. Me ndryshim prej shumicës
së poetëve të brezit të Ibrahim Kadriut që aq shumë
— dhe aq me të drejtë — kanë zënë ta duan këngën e meditimeve
filosofike, aq sa edhe këngën e meditimeve mbi
fatin e popullit tonë dhe rrugën e tij të mundimshme historike,
atij i pëlqen haptazi ta shfaqë atë zjarrin që e djeg
përbrenda, atë ndjenjë të sinqertë dhe të përkushtuar që ja
nxisin dashuritë e mëdha ndaj femrës dhe ndaj vendlindjes.
Ndonëse prej fillimit dhe deri në fund të përmbledhjes ka
folur me gjuhën e zemrës dhe ia ka çelur të gjithë ventilat
9* 131