Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

gjasën që të kapin simbolikën dhe asociacionet e saj të shumëllojshme.
E pikërisht kësaj vepre duhet dëshiruar sa më
shumë lexues, sidomos nga radhët e atyre individëve që,
si do të thonte autori, nuk mund të shohin sa duhet dhe si
duhet „mbas kodrës së pilafit" që kanë përpara. Po, pavarësisht
pse mund të mos e dojë veprën e Anton Pashkut,
njeriu në asnjë moment nuk mund të mos ketë respekt
ndaj përpjekjeve krijuese të këtij shkrimtari me një imagjinatë
çuditërisht aktive, me një vetëdije krijuese çfarë,
po thuaj, nuk mund ta hasim shpesh në letërsinë tonë bashkëkohëse
dhe me një guxim të pakrahasuar provues. Ai hyn
në familjen e vogël të shkrimtarëve të çmuar, që s'mund
t'i rezistojnë kureshtjes për të ecur qoftë edhe skajeve, por
krijuesit që kanë kurajon të ecin skajit shpesh i shohin më
qartë, më në hollësi disa gjëra, që nuk mund t'i shohin aq
qartë ata që ecin rrugëve të çelura. Si e tillë, metoda e tij
krijuese ka kufizimet, por edhe mundësitë e veta. Me kufizimet
ajo shprehet në vetë krijimtarinë e Anton Pashkut
dhe këto kufizime nuk mund të injorohen në asnjë çast.
Shkrimet e tij, për shkak të eliptizmit të tyre, pezullojnë
vazhdimisht në kufirin e rrezikut që të mos i kuptojë kush,
prandaj as mos t'i lexojë. E vepra letrare që mbetet jokomunikative
në momentin e daljes, megjithë gjasat që të jetë më
e afërt për breznitë e mëvonshme, s'e ka as ardhmërinë e
sigurtë. Ajo nuk mund të jetë kurrë estetikisht aktive si
veprat që janë më komunikative dhe një mësim të këtillë
Anton Pashku është dashur ta marrë, më në fund, edhe
prej dramës Sinkopa. Me mundësitë e saj, ndërkaq, metoda
e tij krijuese e pasuron përvojën e përgjithshme të letërsisë
shqipe.
182
1971