Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

intime, subjektive, por e ka çelur zemrën edhe ndaj problemeve
të ndryshme jetësore që janë shfaqur dhe shfaqen në
realitetin tonë. Edhe pse nuk e ka shumë të gjerë rrethin e
motiveve të frymëzimit, kryesore është se Adem Zejnullahu
e sheh edhe botën e jashtme e jo vetëm botën e zemrës së
vet. Për këtë shkak lirika e tij realizohet kur në planin subjektiv,
e kur në planin objektiv dhe i shpreh të dy format e
disponimit: harenë e gëzimin rinor, por edhe dhembjen e
lehtë që në këtë mes është njëfarë peshe intelektuale e vargjeve
të tij. Për poezinë e Adem Zejnullahut mund të thuhet
ashtu siç thotë ai pak naivisht për zemrën njerëzore në
vjershën e disponimit romantik me titull Zemra:
Herë buzëqesh si lulja e majit
Herë rënkon në jone të vajit.
Ngazëllimin rinor dhe optimizmin jetësor ai e ka motivuar
nëpër pjesën më të madhe të vjershave të kësaj përmbledhje
me ndryshimet e shquara pozitive që janë bërë
në jetën e popullit të tij. Duke qenë vargje të një rilindje
jetësore është e kuptueshme pse nëpër këtë pjesë vjershash
më së shpeshti përsëriten fjalët rreze, lule, diell, rini, e të
tjera. Me drita të çelura e ka këngëtuar Adem Zejnullahu
edhe vendlindjen e vet, e cila në kujtesë i lajmërohet si një
kopsht i bukur prej të cilit ka marrë me vete mbresa të paharruara
përnga pesha e tyre. Një ngjyrë tjetër të disponimit
kanë poezitë në të cilat ai zhvillon njëfarë dialogu intim me
të kaluarën. Në raste të këtilla ai kthehet më i mrrolur, më
serioz dhe vargjet e tij e shprehin përvojën e një poeti i cili
të duket se e ka shijuar jetën në shumë aspekte të saj. Kur
e ven historinë para gjyqit të vet poetik, ai, si edhe shumica
e poetëve tanë të tjerë, mund të thotë me ndjenjën e dhembjes
se:
138
Kjo tokë kishte erë lule gjaku
Dhe rrugë të thella humnere;
(Kjo tokë)