Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

Dhe, kur as harresa nuk e shëron, ai i dorëzohet një disponimi
më të vrërët, një ndjenje më të pikëlluar. Po, është e
vërtetë se Ibrahim Kadriu nuk ka mundur të jetë ashtu i
bindshëm, ashtu spontan, ashtu i natyrshëm dhe ashtu sa
duhet i vetëvetes kurdo ka provuar ta kthejë në dhembje,
në pikëllim apo në pesimizëm atë ndjenjë të veten të matur
dhe të zbutur. Edhe pse e mbështjellë prej halucinacioneve
dhe e ushqyer prej mekanizmit të kujtesës, ndjenja e tij
pikëlluese më shpesh i ka dalë pozë se ndjenjë e sinqertë,
si, për shembëll, në rastin kur thotë:
Më kujtohet . . . Kushë? Çka? Oh, gjithkush e gjithçka
mbi kurrizin e botës, që e përkund kjo natë,
që dikush dje, dikush sot e dikush nesër — me shpresa la:
patjetër, si gjethi n'vjeshtë, qafon t'kobshmen shtrëngatë!
(Me ja mbyllë kohës dritaret, çka i bahet vuejtjes) ?
ose edhe më qartë:
Te unë, kjo natë, ka lëshue vetëm atë peshë të vet.
Të tjerët i ka mbështjellë e i ruen në qetësi . . .
tani gjanë e gjatë — më rrëfen për çmendi
tue lëshue ngadalë — shumë ngadalë, atë velin e vet të
randë . . .
(Pesha e kësaj nate)
Tjetër intonacion dhe tjetër disponim kanë vjershat në të
cilat Ibrahim Kadriu e këngëton vendlindjen dhe persiat
rreth së kaluarës së saj. I butë, apo i dëshpëruar, i sinqertë
apo jo në rastet e përparme, ai është më i rrëmbyer, më i
vendosur dhe shumë më i drejtpërdrejtë në këtë rastin tjetër,
edhe pse artistikisht s'është më i fortë:
134
Njizet e katër vjet shetis andej
Nëpër vorrezat tueja nuk po më mbërrijnë këmbët
t'shkelm