Rexhep Qosja PANTEONI I RRALLUAR - Syri 3

Fjalët e mia t'fundit dashurie
Merrni udhë shtektari që tanë botën për të mësyrë
Fluturoni zogjtë e mi t'butë të lirisë
Anë e kënd Tokës leni çerdhe lumturie
Njerëzit të zgjohen tjerë në sofra t'mirësisë.
(Marshi në prapavijen e fjalës)
të cilën e dëmton mjaft vargu i dytë prozaik dhe anakronik.
Në pajtim me preokupimet meditative është edhe prirja
e Musa Ramadanit, kur e arësyeshme e kur jo, që disa
mendime, disa ndjenja, disa asociacione t'i lëshojë të pakryera,
enigmatike, të parrumbullakësuara, me çka, dashtë
e pa dashtë, e ka bërë hermetike një pjesë të poezisë së tij.
Nuk mund të thuhet se prej poetit duhet kërkuar që çdo
ide dhe çdo ndjenjë të veten t'i zhvillojë deri në fund dhe
t'i kristalizojë dhe rrumbullakësojë ashtu siç janë të kristalizuara
fjalitë e prozës, po megjithatë, prej tij mund të
kërkohet që të gjitha mendimeve dhe ndjenjave t'u qesë
njëfarë vegze për të cilën do të kapet lexuesi. Prej tij mund
të kërkohet që nëntekstin mos ta zëvendësojë prej hermetizmit.
Duke u tërhequr ndonjëherë pas shprehjeve të përgjysmuara,
sikundër janë nuk di, kurrë apo vetëm kurrë,
flen a nuk flen, e të tjera, ai plotësisht në mënyrë të vetëdijshme
ka kërkuar edhe mënyrat e tjera që atë vegzë, të
domosdoshme edhe në poezinë më të thellë, ta presë, kurse
lexuesin ta braktisë në vetminë e kureshtjes së tij. Musa
Ramadani edhe me shkrimet diskursive e ka provuar deritani
disa herë dëshirën që të shprehet në mënyrë hermetike,
bile, sa më hermetike dhe këtë e ka treguar edhe në përmbledhjen
e vet të parë. Duke ndjekur zërin e një poezie
esteticiste, Musa Ramadani nuk nguron ndonjëherë edhe
në vargje të shprehë haptazi prirjen e vet ndaj një shprehje
formaliste dhe të pazbërthyer:
Për mua
Bukuri është tingulli e fjala
Bukuri është edhe ngjyra e trajta. . .
Por — të bukur nuk janë njerëzit, jo?
(Për ata: ne)
91