SZKICE O DZIEJACH BIBLIOTEKI ZAŁUSKICH

assensu, a ten co więcej łoży powinienby mieć maiorem vocem in capitulo.
Przeciwnie się dzieje, WPan pro arbitrio rzeczy robisz, mnie leges
imponis, zgoła ja ani nawet per accidens nie wchodzę, bo owszem directe
etiam contra mentem et voluntatem meam, takie rzeczy WPan i piszesz
i publikujesz, na które ja assentiri nie mogę. Pytam się, quis finis
w tym WPana Jeżeli dla tego, ażebym ja si tu sinistrabis ego dexterarem,
nie trzeba takiej drogi do tego, sufficit powiedzieć ja się do wszystkiego
nakłonię zaraz. Jakoż i teraz, gdy WPan koniecznie chcesz rnię
stringere do swoich kondycyj proponowanych w Warszawie, ażebym
WPanu czynił donacją Okęcia i pałacu bibliotece destynowanego, przepraszam
że tego uczynić nie mogę, bo to by było directe przeciwno mojej
ułożonej mature et cum omni deliberatione plancie.
A zatem WPan fac quod libet, swoje księgi (byle moje się nie zawieruszały)
dysponuj jak chcesz, przenoś dokąd życzysz, na wszystko
pozwalam, bo tak każdy in sua vitula arabit.
Ja bibliotekarza uczonego sprowadzam z Wiednia, na księgi których
nie mam łożyć będę i już mię tu kilką bibliotekami częstują, a zatem
bez WPana obejść się potrafię.
WMPan miej swoje sławę osobną, byłeś tak rzeczy moderował, ażebyś
z siebie nie uczynił fabulam vulgi et derisionem eruditorum, a zatem
dla honoru AWPana życzę, ażebyś sub praetextu dubletów powoli
swoje księgi wyprowadzał czy do pijarów czy do jezuitów.
Meo fini zadosyć się stanie jeszcze lepiej, że pro usu publico miasto
jednej dwie będą biblioteki.
Ale życzę wcześniej obmyśleć fundum na konserwację biblioteki et
securitatem, żeby się po celach i po inszych klasztorach (jak było u karmelitów)
nie porozchodziła, bo WPan jak jesteś in congregando sollicitus,
tak też in conservando niedbały, a przecie non minor est virtus
quaerere quam parta tueri. Hoc praceauto możesz WPan być nowym
fundatorem swojej biblioteki powoli ją wyprowadziwszy na upatrzone
od siebie miejsce, tymczasem ja ksiąg sprowadzę et je remplacerai la
mienne, żeby była napełniona".
Spory między braćmi nasiliły się w związku z uroczystością inauguracyjną,
której program przewidywał — po lekturze nagrodzonych prac
konkursowych — odczytacie aktu donacji na rzecz Biblioteki". Ceremonia
otwarcia miała ujawnić wobec świata uczonych, kto jest fundatorem
i protektorem Książnicy. Sprawa ta była jednak kością niezgody
oomiędzy braćmi.
Planowana uroczystość inauguracyjna podkreśliłaby przede wszystkim
zasługi Andrzeja Stanisława. Na awersie medalu nagrodowego, który
miał być wręczony zwycięzcom konkursu, znajdował się portret fundatora
medalu — biskupa krakowskiego, na rewersie — rysunek projek-
44
R. M i n z 1 o f f, op. cit., s. X—XI.
154