Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

waren geweest. Wel meende ze even de banden te herkennen.
Maar waarvan ook weer. Enfin, ze had andere zaken aan haar
hoofd. Tjalling, overmoedig geworden, zei nog schijnheilig: ‘Het
spijt me, Tsinjotschka, voor jou zijn er geen schaatsen.’
Dat vond Tsinegolde natuurlijk heel prima. ‘Mijn schoenen
zitten heerlijk,’ zei ze. En ook had ze altijd haar viool-excuus:
veel te bang om een pols te breken of zelfs maar een pink. Tsinegolde’s
vioolspelen was heilig.
Toen drong ineens tot haar door dat Tjalling van plan was de
kinderen met die gevaarlijke apparaten op het ijs los te laten.
‘De kinderen! Op het ijs! Geen denken aan. Veel te gevaarlijk,
hersenschudding, gebroken armen en benen.’
Tjalling zei: ‘Onzin. Nederlandse kinderen moeten kunnen
schaatsen. Je maakt doetjes van ze.’
Er volgde ruzie, de eerste tussen vader en moeder die de kinderen
bewust meemaakten.
De tweede zou een half jaar later ontstaan over een soortgelijk
onderwerp. Die zou heviger worden.
Bij het schaatsen zelf gebeurden geen noemenswaardige ongelukken.
De oudste twee krabbelden na vier keer met Tjalling best aardig
los. Als ze moe waren, mochten ze achter hem aan slieren, zich
vasthoudend aan dat deel van de bezemsteel dat was overgebleven
nadat een paar jaar geleden de provisorische deegroller er was afgezaagd.
De vierde keer ging Tsinegolde mee. Ze moest toegeven
dat het een mooi gezicht was, haar twee oudsten achter Tjalling
aan. Net echt. De vijfde keer gingen de drie meisjes alleen met
Tsinegolde. Zij, als oppas wel te verstaan, op haar bergschoenen
van twintig jaar geleden, toen ze met Zizi en Sacha een tocht in de
Alpen had gemaakt. Bergen beklimmen was natuurlijk, je op het
ijs voortbewegen onnatuurlijk.
Chaja bakte er niks van. Ze was het storende element, want
ze moest steevast nodig een plas, net als ze de schaatsen ondergebonden
had gekregen.
100
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 100 27-02-13 10:30