Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

‘Voor iets gemeens? Waarom naai je ze dan op je jas?’
‘Omdat dat moet. Van de m... van de Duitsers.’
‘En als je het gewoon niet doet?’
‘Dan stoppen ze me in de gevangenis, en dat wil ik niet, want
ik wil bij jullie zijn.’
‘O ja,’ zei Chaja. Ze had ineens geen zin meer in op schoot
zitten, en ook niet om naar de sterren te kijken en al helemaal
niet meer om zo’n ster op haar jurk te krijgen. ‘Ik moet Polka’s
verband gaan verschonen,’ zei ze en sprong op de grond.
‘Ja, doe dat maar. Da-ag,’ zei Tsinegolde.
‘Da-ag,’ zei Chaja en ze stommelde de trap op, naar boven,
waar ijsbeer Polka met een zware hersenschudding en drie verbonden
poten in een schoenendoosbed lag.
Tsinegolde en de meisjes gingen nog wel naar Amsterdam. Vooral
op woensdagen, direct vanuit school, omdat ze het eerste stuk
van de route dan niet extra hoefden te lopen. Want met de bus
en de tram mocht Tsinegolde met haar bedorven-citroenster
niet meer. En het was toch wel acht kilometer van de Rodenburghlaan-Mantsjoerije
naar de Harmoniehof.
Chaja had altijd aan haar moeders linkerkant gelopen. Dat
was zo gegroeid. Nu zorgde ze bij het uitgaan van de school dat
ze als eerste bij Tsinegolde aankwam. Mama stond namelijk altijd
bij het muurtje tussen de twee speelplaatsen uit te kijken of
haar kroost tevoorschijn kwam. En Chaja maakte zich dan als
een haas meester van Tsinegolde’s rechterhand.
‘Hé zeg, dat is mijn hand,’ riep Hadas de eerste keer dat het
gebeurde.
‘Nou, ik geloof toch echt dat het de mijne is,’ lachte Tsinegolde.
‘Maar kijk eens, ik heb er nog een, en dit is de hand waarmee
ik mijn viool vasthou.’ Ze gaf Hadas een extra knuffel.
‘Nietes,’ zei Hadas, alweer vrolijk. ‘Dat doe je met je kin. Net
als ik. Dat moet. Dat heb je zelf gezegd.’
29 juni 1942. Zonder enige poging om het milder te laten klinken,
stond het in alle avondbladen: Alle Volljuden zullen uit Ne-
138
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 138 27-02-13 10:30