Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

naar de Kristenssons kon gaan. Betrouwbaar. Meneer Kristensson
deed open. Chaja, alsof ze de marathon had gelopen, hijgde:
‘Er is iets, ik weet niet, ik weet niet wat, ik geloof dat de moffen
er zijn.’
En meneer Kristensson zei een beetje tot haar verbazing, maar
ook tot haar geruststelling, omdat ze nu een compagnon had,
een medestander, omdat ze er niet meer alleen voor stond: ‘Nou
Chaja, dat geloof ik ook. Ik hoorde stemmen, en ik zag mensen
die ik niet kende naar binnen gaan.’
‘Duitsers?’ vroeg Chaja angstig.
‘Dat vrees ik.’
‘Dan moet ik papa opbellen. Dan moet ik hem meteen opbellen.
Mag ik bij u opbellen?’
‘We hebben geen telefoon meer,’ zei meneer Kristensson,
‘maar kom, we gaan naar meneer Hofman. Zij hebben nog wel
telefoon en ik vind sowieso dat hij het ook moet weten. Je kent
hem wel, hè? Hij werkt immers wel met je vader samen?’
Ja. Chaja wist het. Betrouwbaar.
De familie Hofman woonde vlakbij, de hoek om en dan het
derde huis. Mevrouw Hofman deed open. Ze riep naar boven:
‘Henk, kom eens, Kristensson is er met een van de Franse meisjes.’
Meneer Kristensson vertelde kort wat er aan de hand was.
Chaja stond erbij te stampvoeten. Ze huilde zowat.
‘Laat me nou toch eerst papa opbellen!’ riep ze.
‘Ze heeft gelijk,’ zei meneer Hofman. ‘Hij moet zo gauw mogelijk
gewaarschuwd worden.’
‘Weet je dan waar hij is?’ vroeg meneer Kristensson.
‘Bij mama natuurlijk. In het ziekenhuis.’
Het telefoonnummer werd opgezocht en meneer Hofman
draaide het. Hij gaf de hoorn aan Chaja.
Een vrouwenstem zei: ‘Met het Prinsengrachtziekenhuis, wat
kan ik voor u doen?’
‘Met Chaja! Chaja Idsinga, ik moet mijn vader hebben. Alstublieft,
het is heel dringend.’
‘Idsinga? Zei je Idsinga?’
‘Ja!’ Chaja gilde zowat. ‘Nee! Meneer Van der Stad.’
261
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 261 27-02-13 10:30