Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

Hij bracht de viool diezelfde zondag nog naar meneer
Schmidt in de Nicolaes Maesstraat in Amsterdam. Bij hem had
Tsinegolde haar instrument indertijd gekocht. De vioolbouwer
beloofde zijn uiterste best te doen om de Teccler weer bespeelbaar
te maken.
‘Bespeelbaar,’ zei Tjalling benauwd. ‘Die prachtige klank? Is
die voor eeuwig verloren?’
‘Ik doe mijn best,’ zei meneer Schmidt. ‘Ik denk dat ik twee
weken nodig heb.’
Tsinegolde zei nul keer zoiets als: o o o, als mijn viool maar
weer helemaal mooi wordt, of wat vervelend dat ik nu niet kan
spelen. Alleen toen Chaja een keer bij haar in de keuken stond
en zachtjes vroeg of ze het erg vond dat haar viool kapot was, zei
ze: ‘Het komt goed uit, want we moeten nu juist allemaal stil
zijn in huis voor Hadas.’
Na twee weken waren de hersenen van Hadas weer tot rust
gekomen, en de Teccler wonderschoon van klank, mooier dan
ooit. Meneer Schmidt had zijn ziel en zaligheid in de arbeid gelegd,
uit liefde en bewondering voor Tsinegolde, de vrouw met
de vele aanbidders.
Voor zoiets als het met succes repareren van een viool bleek
de goede fee van het gezin wel te kunnen zorgen. Spande ze zich
maar wat meer in voor de grote problemen in de boze buitenwereld.
Daar bakte ze niks van.
Om de wedergeboorte van de Teccler te vieren hadden Karel
Roggeveen en Tsinegolde een paar uurtjes heerlijk samen gespeeld,
en nu pauzeerden ze met Tjalling en de kinderen in de
tuin. Natuurlijk kwam het fietsdrama aan de orde en Karel zei:
‘Onze kinderen hebben eerst op een autoped gereden. Dat geeft
ze een gevoel voor sturen. We hebben hem nog ongebruikt in de
schuur staan. Hij is misschien een beetje gebutst hier en daar,
maar hij ziet er nog best aardig uit. Is dat wat voor jullie? Onze
jongens zijn er nu echt te groot voor.’
‘Hè ja, papa, mag ik autopetten?’ Naomi, die dolgraag een
echte fiets wilde hebben maar wel begreep dat dat er voorlopig
122
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 122 27-02-13 10:30