Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

Davidson. Vader Davidson was dik (Tsinegolde: ‘Hij doet aan de
cirkel in plaats van aan de lijn’) en net als grootvader Joél, rookte
hij altijd een sigaar. Chaja vroeg zich af wat hij voor zijn verjaardag
kreeg, want sigaren was natuurlijk niet een echte verrassing
voor wie een hele winkel vol had.
De jonge meneer Davidson stond vaak te neuriën in de deuropening
en staarde in de richting van de dijk, dromend van
mooie jongedames of van leven in Jeroeshalajim shel zahav, de
stad van goud, en waarschijnlijk ook van Tsinegolde, want hij
onderbrak welke droom dan ook om naar de moeder en haar
meisjes te wuiven als hij ze op de dijk zag verschijnen. Ze kochten
zelden wat bij de Davidsons, want de enige die rookte in huis
was Tjalling en die betrok zijn vloeitjes en tabak in een winkel
vlak bij het gemeentehuis.
Vaak liepen wat kinderen van school mee met de afhaalmoeder
die Frans met haar dochters sprak. Dan waren de vier van Tjalling
natuurlijk zo beleefd om Nederlands te spreken. De anderen
dwaalden vrijelijk dijk op, dijk af. Ze glibberden zelfs het talud af
tot vlak bij het water als ze meenden er een klavertje vier te zien.
Tsinegolde voelde zich verantwoordelijk voor ieder die zich binnen
haar gezichtsveld bevond, dus als er een boel gezwerm was,
vergde zo’n terugtocht langs de dijk veel van haar energie en zenuwen.
Alleen één bedeesd jongetje, dat Jules Blankestijn heette, verwaardigde
zich niet zijn altijd zorgvuldig gepoetste schoenen vuil
te maken in het natte gras, en zeker niet zijn mooie witte regenjas.
Hij gaf ook niet om klavertjes vier, daarentegen wel om de moeder
en haar meisjes, en evenals de jonge heer Davidson vooral om de
moeder. Dus bleef hij liever bij het groepje, bijna de hele weg terug
naar huis, want hij woonde één straat dichter bij school dan de
Idsinga’s, op de hoek van de Van Alkemadelaan. Op school zeiden
de kinderen Sjuul, of nog erger: Sju-les met twee lettergrepen. Hij
genoot zichtbaar als de Idsinga’s hem gewoon Jules noemden zoals
zijn ouders het hadden bedoeld.
Sommigen van de Sju-les-kinderen woonden in een straat
vlak achter de winkeltjes. Die riepen dan: ‘O, we zijn al bij co-
Mes-ti-Bles. Da-ag, tot morgen,’ en renden de dijk af.
45
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 45 27-02-13 10:30