Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

‘Ik vind het wel fijn, hoor. Voor Pythagoras en Zacharias
en zo (moerasschildpadden), maar krijgen Penelope en Tagore
(landschildpadden) dan ook iets leuks?’ (Chaja).
‘Ja hoor. Die mogen allebei een nacht in je poppenbed slapen,’
(Naomi).
Meneer Deisselveen zou de vijver komen metselen.
‘Maar daar heeft hij wel bakstenen voor nodig,’ zei Tjalling,
‘en die moeten jullie helpen zoeken. In het park liggen vaak bakstenen
tussen de struiken, dus als jullie nou elke dag als je uit
school komt in het park gaan zoeken en je stopt er een paar in je
schooltas... Nou, wat denken jullie ervan?’
‘Ik kan er best tien tegelijk dragen,’ (Hadas).
‘Ik wel honderd,’ (Chaja).
‘Opschepper!’ (Hadas).
‘Als het moet, zal ik wel helpen.’ Naomi voelde zich door de
geschiedenis met de brandweerhelm verplicht ook haar diensten
aan te bieden, al vond ze zichzelf veel te groot voor speurtochten
tussen de rozenbottelstruiken. Ook aan het zoeken van bijzondere
kiezels in de tuin van de Harmoniehof deed ze niet meer
mee. Tsinegolde en de kinderen gingen er nog altijd heen, niet
meer zo vaak als voorheen en natuurlijk altijd lopend, acht kilometer
heen en acht kilometer terug. Alleen Chaja mocht toen
hij nog over een fiets beschikte soms op de terugweg achterop
bij Tjalling.
‘Dan wil ik wel een aparte tas mee, anders worden mijn
schriften vies,’ bedong Naomi.
‘Goed zo.’ (vader Tjalling) ‘Mama zal jullie wel laten zien
waar lekker veel stenen liggen, maar meer dan drie per kind per
keer mag niet. Er moet voor andere mensen ook wat blijven liggen,
nietwaar.’
En of het nou een wonder was, of georganiseerde misdaad,
de kinderen vonden het doodnormaal dat ze iedere dag als ze ’s
middags van school naar huis liepen achter een bepaalde rozenbottelstruik
in het park precies vijftien mooie gave rode bakstenen
vonden, drie voor ieder kind en zes voor in Tsinegolde’s
grootste boodschappentas. Ter bescherming van de schoolboe-
214
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 214 27-02-13 10:30