Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

uurman was zo te zien ook juist wakker. Hij was iets jonger
dan Tjalling. Tjalling stak een halve hand omhoog en de man
bromde een soort groet.
Naast zijn bed stond een tas. Toen Tjalling hem zag, dacht hij
dat hij gedrogeerd was door de twintig pillen van de vorige dag.
Hij sloot zijn ogen om de negentien onnodige medicijnen te laten
uitwerken.
Zo’n drie kwartier later deed hij ze weer open, maar de tas
stond er nog steeds. De tas van ijssalon Koco. Het was niet net
zo’n tas, nee, het was de tas. Rechts onder de aanhechting van het
hengsel zag Tjalling duidelijk de schroeiplek waar meneer Cohen
hem op had gewezen. Op de verjaardag van Rosalie’s Esther was
dat geweest, jaren geleden, in het begin van de oorlog, toen hij de
tas had meegekregen om hartje winter een bovenmaatse ijstaart
in te vervoeren.
De man in het andere bed zag Tjalling kijken. ‘Zoekt u iets?’
‘Nee,’ zei Tjalling. ‘Ik vraag me alleen af... Het is misschien
heel onbeleefd... maar... Mag ik u iets vragen?’
De man lachte joviaal. ‘Man, we hebben de nacht tussen dezelfde
muren doorgebracht! Waarom zou je me niet iets mogen
vragen?’
‘Ach ja. Natuurlijk. Maar als ik mijn vraag heb gesteld, zult u
zeggen: Dat gaat je geen bliksem aan.’
De man lachte nog steeds: ‘Laat nou maar horen.’
‘Hoe komt u aan die tas?’
Nu lachte de man niet meer. ‘Hoezo?’
‘Hij komt me zo bekend voor.’
‘Tja, d’r zijn zoveel van dat soort tassen, toch?’
‘Nou nee. Ik heb er nooit zo een gezien. Zo’n brede. En deze
heeft een schroeiplek bij het hengsel.’
‘Ja hoor eens. Dat zegt toch niks. Ik heb die tas van iemand
gekregen. Al heel lang geleden.’
‘Van tante Rosalie?’ vroeg Tjalling.
‘Rosalie?’ De man aarzelde twee seconden. ‘Nee, van een
man.’
Er kwam een zuster binnen voor het gebruikelijke bloeddruk
306
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 306 27-02-13 10:30